Maandag 27 januari was het onze eerste stagedag! Onze wekker ging af om 5u30 want om 7u hadden we afgesproken met Dokter Hector in het ziekenhuisje ‘madre y hijo’ waar wij stage gaan lopen. We ontbeten en namen een kleine lunch mee met het idee dat we daar direct een volledige vroegdienst gingen moeten doen. Tegen 6u30 waren we in het centrum van San Miguel om een bus of taxi te zoeken. Helaas bleek niemand het ziekenhuis te kennen, maar na wat rondvragen was er toch 1 jongeman die het wist zijn. Hij had gelukkig ook een taxi en dus vertrokken we richting het ziekenhuis (dat in de buurt van het bergdorp Tejutla ligt). Onderweg stopte de taxichauffeur regelmatig om andere mensen in de taxi te laten. En je moet weten, in Guatemala zit een taxi pas vol als er 4 volwassenen op de achterbank zitten en 2 op de passagier stoel naast de chauffeur!
Door het vele stoppen van de taxichauffeur kwamen we zo een 20tal minuutjes te laat aan bij het ziekenhuis. Maar geen nood, Guatemalteken zijn ook niet punctueel, dus ook Dr. Hector was te laat, en kwam zelfs nog enkele minuten na ons aan. In het ziekenhuis is het zeer koud, het zag er mooi en proper uit, maar veel materiaal lijkt er niet beschikbaar, en ook de toestellen en de operatiezaal zijn primitief. Het ziet er erg leeg uit. Dr. Hector gaf ons een rondleiding en vertelde ons dat hij consultaties doet van 7u tot 8u ’s morgens en van 16u tot 19u. Tijdens deze consultaties moeten wij hem assisteren. Lore vroeg Hector of er nog andere verpleegsters waren en Hector antwoorde hier op: “deze zijn op vakantie, aangezien jullie hier nu zijn”. Hij wist ons verder te vertellen dat als er patiënten moeten verblijven in het ziekenhuis we moeten overnachten om voor hen te zorgen. Ook liet hij ons weten dat hij ons gaat opbellen als er operaties zijn. Na al deze info waren we wat overdonderd, maar we zagen het nog steeds zitten.
Aangezien het de eerste dag was en we niet voorzien waren op het feit dat Hector er niet is van 8u tot 16u besloten we terug te keren naar San Miguel in die tussentijd. Terug in San Miguel liepen we Gustavo (van Difam) terug tegen het lijf en leerden we ook Enma (ook van Difam) kennen. Enma vroeg hoe het met ons ging, zei dat we altijd bij haar terecht kunnen en stelde ons ook voor aan alle anderen van DIFAM. Ook kregen we cake en koffie (en een watertje voor Lore, want zij lust geen koffie :p). Na deze kennismaking hebben we nog wat van het zonnetje genoten, geïnternet, de was gedaan en een heerlijk middagmaal gemaakt met de typische streekproducten: platanos (bakbanaan), tortilla’s, zwarte bonen en een eitje. Om 14u15 zijn we dan terug richting het ziekenhuis vertrokken, want Hector had met ons afgesproken om 15u. Daar aangekomen (we waren weer 20 minuten te laat) merkten we dat er nog niemand was. We installeerden ons voor het gebouw nog wat in het zonnetje. Plots kwam er een patiënt toe, en Hector was nog nergens te zien. Na lang wachten arriveerde Hector eindelijk en maakten we onze eerste consultatie mee. Wij mochten de parameters nemen en ook moesten we naar de longen luisteren met een stethoscoop (al kennen we hier beiden niks van :p). Dr. Hector vond het vreemd dat we niet wisten wat we moesten horen met de stethoscoop, dus legde Lore hem even uit wat de taken van een verpleegkundige in België zijn. Waarop hij zei dat we hier in Guatemala wel diagnoses gingen moeten stellen. Hier waren we even door verrast, maar we dachten er het onze over en lieten hem verder gaan met de consultatie. Dr. Hector diagnosticeerde een pneumonie en de vrouw kreeg medicatie mee naar huis en Annelies moest haar nog een IM inspuiting geven. Verder kwamen er geen patiënten meer dus praatten we nog wat met Hector. We zeiden hem dat wij in België niet leren van diagnoses te stellen en dat wij dit dus ook niet wilden doen want dat dit we vinden dat dit buiten ons kunnen ligt. Maar Hector bleef volhouden dat we vanaf volgende week tussen zijn 2 consultatieperiodes in, zelf consultaties zullen moeten doen en dus diagnoses zullen moeten stellen en een behandeling uitvoeren. Maar wij bleven voet bij stuk houden en het leek alsof hij het uiteindelijk begreep, al zijn we niet zeker dat hij er zich al bij neergelegd heeft.
De volgende dag, 28 januari, ging onze wekker om 5u. We zouden wat vroeger vertrekken vandaag om zeker op tijd te komen. We namen de bus deze keer. De rit duurde 1uur, want blijkbaar neemt de bus een andere weg dan taxi’s (een omweg). We kwamen dus weer zo’n 20 minuten te laat toe aan het ziekenhuis, namelijk om 7u20. Maar je kan het al raden, dit was geen ramp, want ook Dr. Hector was er nog niet. Na 10 minuutjes wachten kwam ook hij toe en was er een patiënt. Lore nam de bloeddruk en Annelies luisterde naar de longen. Hector palpeerde de buik en de schouders en kwam tot de diagnose: infección del colon. Lore moest de patiënt een IM inspuiting geven en Hector gaf hem nog wat medicijnen mee. Rond 8u was Hector alweer weg en zaten wij alleen in het ziekenhuis. We hebben onze doelstellingen voor onze stage gemaakt, mails verstuurd, soep gegeten, house gekeken, een wandeling gemaakt, een studeerschrift gemaakt (in opdracht van Hector), … Om 16u zou hij terug zijn, dus ja inderdaad, tegen 16u30 kwam Hector toe. Plots kwam er een hele familie het ziekenhuis binnengewandeld. Ze haalden een rolstoel, gingen ermee naar hun auto, en brachten een oudere vrouw naar binnen. (74jaar). Deze vrouw heeft een grote, diepe chirurgische wonde. Het was een wonde van een liesbreukoperatie die Hector eerder bij haar had uitgevoerd. Hector opende het verband en de wonde was helemaal ontstoken. Hij begon, onsteriel en zo goed als onhygiënisch, de wonde te reinigen en te debrideren. Lore kreeg de instructie hem te assisteren. We waren beide enorm aangedaan door de situatie, want de vrouw had niets van pijnstilling gekregen en zag duidelijk af. Dus vroegen we Hector of we de vrouw iets tegen de pijn mochten geven. “Later” zei hij. Na de wonde verzorgd te hebben, besloot Hector samen met de familie de vrouw in het ziekenhuis te laten die nacht. Dus moesten wij, onverwachts, ook overnachten in het ziekenhuis. Na deze beslissing moest Lore nog een infuus plaatsen, dit was haar helaas niet gelukt door de zeer fijne adertjes van de vrouw. Hector probeerde nog op de andere arm, en hem was het dan wel gelukt. Wij kregen de opdracht via dit infuus antibiotica en een pijnstiller toe te dienen. Nadat we dit gedaan hadden nam Hector ons mee om ergens te gaan eten bij een vroegere patiënt van hem. Daar aangekomen was het supergezellig en warm! En het eten was heerlijk! We hadden nog maar net gedaan met eten toen Hector alweer opstond om te vertrekken. We bedankten de mensen, en vertrokken terug richting het ziekenhuis waar we de nacht zouden doorbrengen.
We mochten slapen in ‘el laboratrio’, hier stond 1 bed en er waren genoeg dikke dekens om ons warm te houden. We hebben samen in het bed geslapen zodat we het zeker warm zouden hebben. We gingen beide slapen met hetzelfde gevoel: “deze vrouw is stervende”. We hadden onze wekker gezet om op tijd eens te gaan kijken naar de vrouw: het infuus te checken, vragen hoe het gaat, … . Het was een vrij rustige nacht. De volgende ochtend, woensdag 29 januari, was Hector om 8u terug in het ziekenhuis om de wonde nog eens te behandelen. Deze keer had hij wel een steriele set bij zich, maar hij opende deze met zijn onsteriele handschoenen, nam al het materiaal eens vast en kwam PAS DAN met steriele handschoenen af. Lore maakte de plakker los. Trok haar steriele handschoenen aan en begon de wonde te reinigen en te spoelen, ze probeerde hierbij zo hygiënisch en steriel mogelijk te werken. Vervolgens debrideerde Dr. Hector de wonde nog. Na dit gedaan te hebben vertrok Dr. Hector weer en zorgden wij de rest van de dag voor het oude vrouwtje.
’s Avonds tegen 18u was Hector terug (2uur later dan hij had gezegd). Hij was niet alleen, hij had een kindje bij zich dat opgenomen moest worden in het ziekenhuis voor één nacht. Het kindje van 6 maand oud had last van diarree en overgeven en was gedehydrateerd. De ouders waren er ook bij en gingen bij het kindje blijven. Hector gaf ons door welke medicatie we moesten toedienen de komende nacht en om welke uren. Na de opname van het kindje, volgden nog 2 consultaties en tot slot nog eens de wondverzorging bij het oude vrouwtje. Deze keer assisteerde Annelies Dr. Hector bij het verzorgen van de wonde. Ook voor deze patiënte gaf Hector door welke medicatie toegediend moest worde en om welk uur. Na dit alles schreef Hector ons nog wat feedback en vertrok. We waren weer alleen voor de nacht. We aten nog een soepje met beschuiten en keken nog een film. Voor we gingen gaan slapen gaven we het kindje nog medicatie en we zette onze wekker op de uren dat we medicatie moesten gaan toedienen en de infuusvloeistof vervangen. Het was dus een iets drukkere nacht dan ervoor en we hebben in blokjes van enkele uren geslapen.
De volgende ochtend, donderdag 30 januari, was Hector er om kwart na 8. Hij keek nog eens naar het kindje en besloot dat het aan de betere hand was en zei dat het kindje om 13u naar huis mocht. Ook verzorgde hij nog eens de wonde van de vrouw. Voor hij weer vertrok melde Hector ons nog dat wij om 12u terug mogen keren San Miguel. Daar waren wij ontzettend blij om! (we verlangden naar een douche, een goede nachtrust, een warm klimaat en het vele lekkere eten dat nog op ons lag te wachten in San Miguel). Dus in de voormiddag zorgden we nog voor het kindje en de oude vrouw en om 12u namen we de bus terug naar ons “huisje” (ja, we hadden wel degelijk al heimwee naar San Miguel).
Terug in San Miguel deden we nog een paar inkopen, douchten we , deden we de was en maakten we er een relax dagje van! (welverdiend!) Nu zijn we aan het bekijken of we dit weekend eventueel een tripje kunnen doen om het land al wat te verkennen! Dus we hebben goede vooruitzichten. :)
Nog enkele sfeerbeelden van onze wandeling in de buurt van het ziekenhuis:
Hasta la proxima!
Lore y Annelies
