nieuwe stage ervaringen!

Hola amigos!

Vanaf maandag hadden we dus terug stage. En het begon meteen met een zeer leuke en interessante dag! In de voormiddag volgden we de consultaties bij dokter Julio. Het waren vooral kindjes die op consultatie kwamen, eentje met een pneumonie, eentje met een bronchopneumonie, eentje met Hepatitis A, … . Ook was er een zwangere vrouw die beginnende weeën had. Spannend dachten wij! We gaan onze eerste bevalling meemaken!!! Maar wat bleek, het meisje (ze was pas 17) was uitgerekend voor eind maart/begin april. Dus… het kindje zou te vroeg komen en aangezien er al 1 cm ontsluiting was konden ze niets meer geven om dit tegen te gaan, het kindje zou die dag komen. Aangezien ze in het CAP hier in San Miguel niet over middelen beschikken om een prematuur kindje te begeleiden werd besloten de vrouw met de ambulance naar een dorpje, Tejutla, 45 minuten (in ambulance, anders is het 1uur en 20 minuten rijden) verder te brengen. Wij mochten mee! Dit vonden we wel spannend :)! Maar door de kronkelende bergweggetjes ging de ambulance niet zo snel als we hadden verwacht. Toch was het nog steeds sneller dan met de bus of taxi. Eenmaal de vrouw afgezet in het ziekenhuisje dat gespecialiseerd is in bevallingen en kindjes vertrokken we terug naar San Miguel. Zo snel als we naar Tejutla gegaan waren, zo traag zijn we terug gereden. Maar het was een leuk ritje waarin we veel gelachen hebben met de ambulancier en de andere verpleger. Hier hadden we ook onze eerste kennismaking met Tiky, een lekkere frisdrank die naar onze mening smaakt naar de racket ijsjes van vroeger! Terug in San Miguel bleek er nog een vrouw te zijn die moest bevallen. Maar dit zou pas voor laat op de avond/ de nacht zijn. Dus besloten we naar ons ‘huisje’ terug te gaan en gaven we dokter Julio onze nummer. Hij zou ons bellen ongeveer een uur voordat de bevalling begon zodat we konden assisteren. ’s Avonds liet hij nog weten dat we tegen 23u30 best kwamen. Maar om 23u kregen we telefoon, het was plots snel gegaan blijkbaar en ze hadden geen tijd meer gehad om ons op te bellen. We hadden dus opnieuw een bevalling gemist!

De dag nadien was het een rustige dag. Er was een bijscholing voor het personeel en daar zijn wij dus ook naartoe gegaan. Het was een zeer lange bijscholing dus veel meer hebben we die dag niet meer gedaan. Woensdag was het ook een leuke dag in het CAP. We volgden de consultaties bij dokter Diego (internist), een sympathieke dokter die van voetbal houdt. Aangezien deze dokter zelf kiest welke patiënten hij doet en welke niet was het bij hem wat kalmer aan dan bij de andere dokters. ’s Avonds hadden we met dokter Julio afgesproken om cervezas frias te gaan drinken. Hij stelde het restaurant van een hotel voor niet ver van ons huisje. Het was een vrij ongezellig ding; een grote ruimte zonder iets van muziek op de achtergrond en we zaten daar alleen. Al bij al was het toch een hele fijne avond waarbij we vooral gepraat hebben over de verschillen tussen dokters/verpleegsters tussen België en Guatemala. Voor we door gingen hebben we daar ook nog iets gegeten. Lekkere frijoles, met kleine hamburgertjes en platanos bananen.

Donderdag was het een zeer rustige dag in het CAP, naast een paar vaccinaties toedienen en enkele consultaties meevolgen was er niet veel te doen. Dus maakten we van de tijd ook wat gebruik om aan onze opdrachten te werken. Vrijdag was er al iets meer te doen. Er moesten een paar mensen/kindjes aerosol krijgen en Lore kon ook nog een paar IM inspuitingen geven. ’s Avonds hebben we het gezellig gehouden! We hebben onze buiten gezet met de laptop en een filmpje gekeken in openlucht! Na de film hebben we ons op het terras gelegd en naar de sterren gekeken, we konden elk een enkele wensen doen, want we hebben vallende sterren gezien!!! Hierna zijn we onder de wol gekropen en de volgende dag konden we uitslapen want we gingen het hele weekend stage doen van 14u tot 22u. Zaterdagochtend 22 februari konden we dus wat langer slapen en aten we een heerlijk ontbijtje in de zon op ons terras. Voor de rest werkten we nog wat voor school en genoten van het zonnetje tot het tijd was om op stage te vertrekken. Annelies voelde zich al sinds die ochtend niet zo goed en het was er in de loop van de voormiddag niet op verbeterd. Daarom besloot ze die dag niet mee te gaan op stage. Dus vertrok Lore alleen. Er was geen werk, de wachtzaal was leeg. Dus buiten één IM en een paar consultaties had Lore niet veel te doen. Tot er plots een emergencia was!!! Een vrouw die moest bevallen! Lore was blij want ze zou haar eerste bevalling meemaken! Maar toen men het vaginaal toucher wou uitvoeren merkten we stoelgang op, het bleek meconium te zijn van het ongeboren kindje. Dit was dus een gevaarlijke situatie en Lore moest met de doppler luisteren of er nog hartslag van het kindje te horen was en of het dus nog leefde. Dit was gelukkig het geval, al ging de hartslag van snel naar traag en van traag naar snel, wat toch enigszins onrustwekkend was. Dokteres Nancy had ondertussen ook vastgesteld dat het kindje in stuitligging lag. Dus… Het kindje kon niet hier in het CAP in San Miguel geboren worden want er zou een keizersnede nodig zijn. Daarom werd beslist dat ze met de ambulance naar Tejutla gebracht moest worden. Dit gingen we dus melden aan de familie en kennissen van de vrouw, maar deze wilden dit niet. Ze zeiden dat ze hier moest bevallen. Hier was Lore zeer verontwaardigd over want het leven van het kindje stond op het spel. Na een tijdje op hen in te praten stemden ze dan toch toe. Nadat de vrouw in de ambulance gelegd was zat voor Lore de stage er op die dag.

Zondagochtend, 23 februari, was Annelies nog steeds niet beter. Lore skypte met de givers van de scouts want ze moest hen opdrachten doorgeven via skype. Ook hadden we even bezoek van een mooi vogeltje dat tegen ons balkon was gevlogen. (Wat achteraf gezien een Blue-throated Mot mot bleek te zijn) Rond 11u belde Lore dokter Julio om te vragen of hij op huisbezoek kon komen om Annelies te onderzoeken. Hij zei dat hij dit later zou doen want dat er net een vrouw was binnengekomen die moest bevallen. Dit wou Lore niet missen, dus haastte ze zich naar het CAP. Hier duurde het nog zo’n 2uurtjes voor de bevalling uiteindelijk begon. De vrouw die moest bevallen was doofstom, was 41 jaar en haar man 75! Hiervan schrok Lore toch even. Lore mocht een vaginaal toucher doen om te voelen hoeveel ontsluiting er al was en om te voelen of je het hoofdje al voelde. Dokter Julio vertelde dat ze vermoeden dat het een tweeling is. Lore keek voornamelijk toe tijdens de bevalling en ontfermde zich erna over het kindje. (Uiteindelijk bleek dit er toch maar eentje te zijn. De vrouw had gewoon héél veel vruchtwater) Lore droogde het kindje af, klemde de navelstreng af, woog het kindje (7,2 libras) en deed het kleertjes aan. Het was een unieke ervaring. Daarna ging Julio met Lore mee naar ons huisje om Annelies te onderzoeken. Hij zei dat het beter was dat we in de namiddag naar het CAP kwamen voor een stoelgang onderzoek (voor ons beiden, want ook Lore was niet helemaal in orde). Dus dit deden we. Annelies bleek een zware bacteriële infectie te hebben en Lore een lichte bacteriële infectie en weer een parasietje (amoebes). We kregen allebei antibiotica voorgeschreven voor 7 dagen en pijnstillers. Annelies kreeg nog een slecht drankje tegen de dehydratatie en Lore gaf Annelies ook nog een IM inspuiting tegen de pijn. Lore kreeg ook nog medicatie tegen de amoebes. ’s Avonds voelden we ons al wat beter (waarschijnlijk door de pijnstillers) en kropen vroeg onder de wol.

De volgde dag maandag 24 februari, gingen we terug samen naar stage. We konden draadjes verwijderen, Lore bij een kindje en Annelies bij een volwassen man en IM inspuitingen geven. Ook leerden we gaasjes plooien en maken (ja ze doen dit hier handmatig). Veel meer was er die dag niet te beleven op stage. Dinsdag was een interessante dag! Rond 10uur kwamen ze ons melden dat er een bevalling! We waren opgetogen en vooral Annelies vond het spannend, haar eerste bevalling! We moesten om het half uur de bloeddruk nemen en luisteren naar de hartslag van het kindje en deze gegevens noteren. Lore mocht ook nog een infuus plaatsen en rond 16u begon uiteindelijk de bevalling! Het was een flinke jongen. Wat een wondertje! Na deze belevenis zat onze stage er op voor die dag. ’s Avonds ont-algden we nog ons douche! Ja, er kwamen plots groene algen uit de douchekop tijdens het douchen. Dit vonden we toch wat vies en besloten onze werkhandschoenen aan te trekken en dit klusje op te knappen! We haalden al het materiaal boven die we mogelijks konden gebruiken: schaar, kocher, nagelknijper, zakmes,… Samen stonden we sterk enja, na eventjes prutsen hadden we eindelijk terug een deftige douchestraal (waarom hadden we dit niet een maand en een half geleden gedaan?? :p).

Vandaag, woensdag was onze laatste dag voor ons verleng weekend. Ook die dag was er een bevalling. En wat voor één! Het kindje zat vast in het geboortekanaal en wou er maar niet uitkomen. We hebben (letterlijk) staan sleuren en trekken, ons met ons hele gewicht op de buik gelegd en ondanks al die inspanningen wilde het kindje er niet uit. Het verroerde geen cm. De dokter heeft dan een ferme knip gegeven (4 cm!), maar ook dit hielp niet. Nadat het kindje ook reeds meconium had gehad besloot de dokter de vrouw weg te brengen met de ambulance naar Tejutla. Hier zullen ze waarschijnlijk een keizersnee moeten doen, hopelijk overleeft het kindje het! Na deze zware fysieke arbeid zat onze stagedag erop. Met de adrenaline nog in ons lijf stapten we terug naar ons huisje.

Morgen vertrekken we op uitstap naar Semuc Champey, naar het schijnt het mooiste plekje van Guatemala! Dus we zijn benieuwd. Daarna resten er ons nog 3 dagen in het CAP en onze stage zit er op.

Lore y Annelies.

Viaje a Tikal

Hola todos!

Zoals we in de vorige blog hadden verteld, vertrokken we woensdag (12 februari) op uitstap! Om 9u30 vertrokken we na onze nachtshift. Via tandarts Jorge hadden we busuren gekregen en had Lore de planning voor de komende 5 dagen wat kunnen uitstippelen. Gepakt en gezakt waren we klaar om te vertrekken. We namen de taxi (zoals steeds, zit die pas vol met 2 passagiers naast de bestuurder en 4 op de achterbank) naar het kruispunt van Tejutla. Dit ritje duurde zo’n 3 kwartier. Hier konden we meteen overstappen op een busito richting San Marcos. ’s Middags konden we ons maagje verwennen met onze zelfgemaakte (grote) pot tonijnsalade. Het busritje naar de hoofdstad duurde nog zo’n 2 tal uur. Ook in San Marcos hadden we geluk, want we hadden meteen een bus richting Guatemala City. Deze busrit duurde al iets langer, 5 uur. We kwamen rond 19u toe in Guatemala city. Het was al donker en de bus werd op het einde een echte partybus. Door de leuke feestmuziek waren we terug wakker en in een vrolijke stemming! De lange uren onderweg waren hierdoor snel vergeten. Hier maakten we kennis met een andere man die op onze bus zat en ook naar de zelfde bushalte moest als ons. Dus deelden we een taxi met hem. Ook ging hij (samen met zijn neef) mee met ons naar de McDonalds. Hij vertelde hoe gevaarlijk dit deel van de stad was om alleen te voet door de straten te wandelen. Blijkbaar kende hij het goed omdat hij er zelf nog gestudeerd had. We hadden onszelf dus 2 bodyguards eigen gemaakt! :p Onder begeleiding van 2 bodyguards naar de McDonalds, hoe zalig is dat?! Na er gegeten te hebben ging hij terug mee met ons naar de bushalte. Eens ze zeker waren dat we veilig aan de bushalte waren vertrokken ze. Om 21u vertrok onze nachtbus dan naar Santa Elena in Peten. Het was een luxebus, met goeie zitjes waar je languit op kon slapen. Wel ons geld waard: 180Q per persoon.

(13 februari) Eenmaal in Santa Elena, iets na 6u, namen we samen met Daiki (een Japanse jongen die ook op de nachtbus zat) de taxi naar El Remate. Daiki was voor 3 weken (!) in Guatemala om in Xela Spaans te leren. Bij ons in België is dit niet zo gekend maar we zijn hier nu toch al enkele jongeren tegengekomen die hier in Guatemala zijn om hun Spaans te studeren bij een privé leraar. In El Remate vonden we een leuk hotelletje voor de komende 2 nachten: ‘las Gardenias’. Na ons verfrist te hebben in de hotelkamer (koude regendouche) gingen we een ontbijtje eten. Annelies een eitje en Lore pancakes! Heerlijk! Na dit stevig ontbijt stond er een junglewandeling op de planning. Het was een wat mistige dag maar we voelden wel dat het hier een veel tropischer klimaat was. Wat een warmte! Echt ‘laf’ weer. We gingen te voet naar Biotopo Cerro Cahui, een natuurpark dichtbij. Hier konden we dan 3uur lang door de jungle wandelen. Op sommige momenten was het net een sprookjesbos met de vele witte vlindertjes die rondom ons fladderden. Ook zagen we hier onze eerste wilde apen! Ze slingerden boven ons in de bomen. Het warme weerd maakte het ons soms wel lastig met de (opnieuw!) véle trappen en steile paden maar da aapjes maakten alles goed. Na deze wandeling genoten we nog even van het uitzicht op het prachtige meer en wandelden vervolgens terug naar hotelletje. Hier namen we nog een verfrissende douche. Vervolgens deden we nog wat souvenirwinkeltjes, dronken we nog een cocktail, aten nog een dinertje in ons hotelletje en kropen we vroeg onder de wol. Het was een zalige dag geweest. Dat beloofd voor morgen: de Maya ruïnes!

De volgende ochtend, vrijdag 14 januari (VALENTIJN), stonden we om half 5 op want om half 6 kwam een busje ons oppikken om naar Tikal te gaan. Het doel van ons tripje: Maya ruïnes bezoeken! Rond 6 à half 7 kwamen we toe bij de ruines van Tikal. We waren onder de indruk! De ruines zijn prachtig! Maar het feit dat ze midden in de jungle liggen, maakte het plaatje af. We hoorden de jungle ontwaken: de (brul)apen, papegaaien, toekans en alle andere beesten zorgden voor prachtige klanken, net een orkest. Tijdens de wandeling tussen de ruines zagen we de apen boven onze hoofden in de bomen slingeren. We zagen toekans, papegaaien en vele andere kleurrijke vogels. Het was dus een geweldige ervaring om deze dieren in het wild te kunnen bewonderen. De wandeling in de jungle tussen de ruines duurde zo’n 6uur. Tegen het einde hoorden we plots luid gebrul. Annelies dacht (hoopte) dat het een gevecht tussen de jaguar en een aap zou zijn maar wat bleek: het was een strijd tussen verschillende brulapen. Ze waren aan het strijden voor het vrouwtje. Het was ongewoon dat ze zo dichtbij kwamen omdat daar bij de ruïnes veel mensen komen en minder bomen met vruchten. We konden dus genieten van een heus spektakel. We mochten hiervoor zelfs op ‘verboden’ gebied komen. Daarna kwam het busje ons weer oppikken en keerden we terug naar het hotel. Rond half 14u30/15u waren we terug in het hotelletje. We aten eerst een welverdiend ijsje en gingen vervolgens onze bikini halen. We gingen naar een restaurantje iets verderop met zwembad! Daar genoten we van het uitzicht op het meer, de zonsondergang, een lekker glaasje wijn en overheerlijk maal. Ja hoor, onszelf verwennen doen we hier zeker! Het was ook meteen de laatste avond van ons tripje. Dit was zeker een geslaagde afsluiter!

De dag nadien stonden we om kwart na 4 op. Om 5 uur namen we een busje richting Santa Elena. Hier hadden we om 8uur de bus richting Guatemala City. Na een lange rit van zo’n 9uur kwamen we om iets voor 17u aan in Guatemala city. Hier namen we direct de taxi naar de bushalte voor onze volgende busrit. Eenmaal daar aangekomen kregen we te horen dat de bus net weg was. Dus stelde de taxichauffeur voor de achtervolging in te zetten, want het was de laatste bus van die dag richting San Marcos. Aangezien we geen zin hadden de nacht door te brengen in de hoofdstad besloten we de achtervolging in te zitten. De taxichauffeur, laten we hem taxi loco (crazy taxi) noemen, gaf plankgas en slalomde tussen de andere auto’s door. Na zo’n 20 minuutjes haalden we onze bus in! De taxi zette ons af aan de eerstvolgende halte waar de bus zou stoppen en zo werd onze busreis verder gezet. Tegen 22u kwamen we toe in San Marcos. We zochten een goedkoop hotelletje voor die nacht. Voor slechts 50Q (= ongeveer €5 per persoon) hadden we een bed! De volgende ochtend namen we om 8u de bus naar het kruispunt van Tejutla en San Miguel. Rond half 11 waren we hier en moesten we enkel nog de taxi terug nemen naar San Miguel. Ons tripje zat er weer op! We gingen nog naar de markt inkopen doen en de rest van de dag deden we het rustig aan. We moesten wat bekomen van de vele uren bus!

Morgen is het back to reality en gaan we terug naar el CAP voor de rest van onze stage.

Lore y Annelies

De nieuwe stageplaats: CAP

Hola Belgas!

Zoals we in onze vorige blog reeds vertelden zijn we veranderd van stageplaats. Het gesprek met Hector van maandag verliep goed, hij begreep het. Hij heeft ons wel gevraagd of hij ons nog steeds mocht oproepen als er operaties zijn. Hiermee hebben we natuurlijk ingestemd.

Dinsdag 4 februari, was onze eerste stagedag op onze nieuwe stageplaats. CAP betekent Centro de Atencion Permanente. Het is een gezondheidscentrum gelegen hier in San Miguel en is 24/24, 7/7 open. Hier mochten we in de voormiddag consultaties bijwonen bij dokter Julio. Dit was zeer interessant. We hebben die voormiddag zo’n 20 consultaties gedaan met de dokter. Hij was zeer vriendelijk en gaf heel veel uitleg. In de namiddag mochten we helpen met het wegen en meten van kindjes (en enkele volwassenen). We moesten deze gegevens in de fiches van de kindjes noteren en aanduiden op groeicurves. Het was voor ons een zeer interessante dag en we waren blij dat we de beslissing genomen hadden om te veranderen. Alleen al de patiëntendrukte, de collega’s en de aanwezigheid van leermogelijkheden lieten ons rond 16u terug naar ons ‘huisje’ vertrekken met een goed gevoel. ’s Avonds hebben we nog lekker gekookt, nog wat voor school gewerkt (ja, dat moet hier ook gebeuren helaas), en weer op tijd onder de wol gekropen.

Woensdag mochten we meelopen in het vaccinatiecentrum. We mochten dus een hele dag kindjes vaccineren (IM, onderhuidse injecties en oraal). In de voormiddag was het zeer druk, maar in de namiddag was het wat kalmer. Er stond een kraampje op de koer. Blijkbaar was het van de zoon van één van de verpleegsters. Deze trakteerde ons op een ‘granita’ (dit is een ijsdrankje met colasmaak, aardbeismaak, …). Aan dit kraampje raakten we aan de praat met Heraldo. Hij bood ons aan eens naar ‘las minas’ te gaan kijken. We besloten dit vrijdag na onze stage te doen. Na dit is Lore nog naar de markt geweest om inkopen te doen en voor de rest hebben we het rustig gehouden die avond.

Donderdag mochten we een dagje meelopen bij tandarts Jorge. We waren dus tandartsassistentes voor een dagje. We mochten verdovingsspuiten klaarmaken, zijn materiaal aangeven (waarvan we ondertussen de Spaanse benamingen kennen) en vullingen voorbereiden. In de voormiddag was het druk, maar de patiënten van de namiddag lieten het afweten. Daarom besloot Annelies maar patiënt te zijn, aangezien het bij haar al even geleden was dat ze nog bij de tandarts is geweest. Even leek het alsof er een tand ging moeten getrokken worden. Dit was gelukkig maar ‘una broma’ van Jorge en alles was uiteindelijk in orde met haar gebit. Daarna hebben we nog wat gepraat met dokter Jorge en zijn assistente Flori. Het zijn zeer sympathieke mensen en we hebben goed gelachen.

Vrijdag hadden we onze pc mee naar stage want ons punten zouden online komen! We hadden geluk want in de voormiddag was het kalm waardoor we de tijd vonden ons punten te bekijken. WE ZIJN ALLEBEI GESLAAGD! Whoehoew! Onze dag kon niet meer stuk! De rest van de dag heeft Annelies met Dokteres Nancy meegelopen. Zij volgde mee hoe men een staafje (anticonceptiemiddel in de arm) verwijderde. Ook Lore volgde deze (kleine) ingreep even mee. Lore ging vervolgens nog even helpen bij het meten en wegen, mocht hechtingen verwijderen bij een kindje en maakte de opname van een dronken man mee. Deze opname was vrij heftig! De man had moeite met ademen en de dokter zei dat dit kwam doordat hij had overgegeven en dit weer had ingeslikt waardoor een deel ervan in zijn longen was terechtgekomen. De man kreeg Aërosol en enkele inspuitingen. Ook legden ze even de saturatiemeter aan. Toen alles in orde leek te komen moest hij gewoon nog zijn roes uitslapen. :) ’s Middags gingen we iets eten in een klein restaurantje (comedor) recht tegenover het gezondheidscentrum. De dienster leek ons helemaal niet te begrijpen en wij haar niet. Voor haar was het waarschijnlijk vanzelfsprekend welke gerechten en ingrediënten ze te bieden had maar voor ons was dit nog onbekend. We zijn toen maar in de keuken zelf gaan kijken wat de pot schafte! Het zag er dik oké uit en na nog elk een milkshake te drinken was ons buikje terug vol. We konden er terug tegenaan. In de namiddag was er een spoedgeval! Een voetballer die met zijn hoofd tegen een muur was gebotst en een serieus diepe snee boven zijn oog had. We assisteerden dokter Nancy bij het dichtnaaien hiervan. Na dit zat onze stage er op voor die dag. We gingen dus snel naar huis want om 16u30 zou Heraldo ons ophalen om naar de mijnen te gaan. De mijnen waren vrij indrukwekkend, maar we hadden er toch iets meer van verwacht. Na een uurtje waren we weer terug in het Centrum van San Miguel. Heraldo wilde eigenlijk met ons nog iets gaan eten en drinken, maar daar hadden wij niet zoveel zin in. Bovendien voelde Lore zich ook niet goed. We zagen ook nog even padre Erik (een Belgische priester hier in het dorp) maakten kort kennis en gingen dan naar onze kamer. Lore sliep wat en Annelies internette wat. Het was een bewolkte dag dus we konden niet echt meer buiten zitten. Ook werd Lore niet beter en kreeg van een ganse avond niet veel binnen. Daar ging ons feestje… We hadden namelijk bier en chips gekocht om onze schoolresultaten te vieren. Daar kwam nu helaas niets meer van in huis. :( (Hopelijk morgen!!) Annelies maakte dan maar nog een pastaslaatje voor de dag nadien, at nog soep met wat brood en keek nog wat tv: Dr. House! Wel niet altijd even verstaanbaar doordat het in het spaans ‘gedubt’ is maar zalig dat het op tv is.

Zaterdagochtend was Lore al iets beter. Haar misselijkheid en buikpijn waren over. Eenmaal op stage aangekomen was het er zeer rustig. Blijkbaar is dit altijd zo op zaterdag. Woensdagen en zondagen zijn blijkbaar de drukste van de week. Op zondag komen dan veel mensen naar CAP omdat er hier dan ook een grote markt is. Mensen komen dan van andere communidades (dorpen) om inkopen te doen en meteen ook op doktersbezoek te gaan. Annelies assisteerde dokter Julio die dag bij het plaatsen van een spiraaltje bij een vrouw. Ook mocht ze enkele anticonceptie inspuitingen toedienen, en ook Lore heeft er één mogen toedienen. Na een tijdje begon Lore zich steeds weer slechter te voelen. Gelukkig werken we in een gezondheidscentrum, dus stelde Dr Julio voor haar te onderzoeken. Hij onderzocht haar en wou nog een stoelgangonderzoek doen om zijn diagnose te bevestigen. Na dit onderzoek kwam de diagnose aan het licht: in Lore’s stoelgang zaten huevos van de ascaris lumbricoides. Waarschijnlijk door iets verkeerd te eten. Lore kreeg direct medicatie tegen deze parasiet en kreeg ook nog een voorschrift mee met pijnstillers. Na dit alles vroegen we of we vroeger naar huis mochten, er was niet veel werk en Lore kon wel wat rust gebruiken. Dit was geen probleem dus vertrokken we. Eerst nog de pijnstillers gaan kopen in ‘la farmacia’ naast ons deur, en dan is Lore haar bed ingekropen en heeft Annelies nog wat geïnternet. Na een paar uurtjes slaap voelde Lore zich al iets beter (dankzij de pijnstillers!). We maakten nog worteltjes, met aardappelen en kippenuggets en maakten er voor de rest weer een rustig avondje van.

Zondag (ondertussen zijn we al 9 februari, de tijd vliegt hier!), was het al iets drukker op stage. We konden nog een paar injecties geven en Lore verzorgde de navelstreng van een baby’tje. Vervolgens konden we allebei bloed trekken en even meevolgen hoe ze de onderzoeken uitvoeren in het labo op bloed- en urinestalen. Na de middag was het opnieuw zeer kalm. Dus leerden we één van de verpleegsters galgje spelen en speelden we dit. Tot de dokter ons kwam onderbreken. Hij ging een cyste verwijderen en vroeg of we wilden meevolgen. Tuurlijk wilden we dat! Na dit zat onze stage er alweer op voor die dag. Eenmaal terug aangekomen in ons huisje besloten we eindelijk (aangezien Lore zich beter voelde) onze goede punten te vieren! We haalden een fles bier boven en chipjes en begonnen aan de aperitief. Later zijn we nog gaan eten in een restaurantje in het dorp. Het was een gezellige avond.

Maandag, 10 februari, konden we uitslapen want we zouden de nacht doen van maandag op dinsdag en van dinsdag op woensdag. Maandag in de late voormiddag aten we een heerlijke brunch op ons terras in de zon! De rest van de dag was een relax dagje! Zonnen, internetten, … . ’s avonds maakten we nog heerlijke zelfgemaakte frietjes met hamburgers! (de frietjes gebakken in een pot met olie was super geslaagd!) Que rico! Na dit vertrokken we naar stage. Tot 23u deden we nog enkele consultaties en nadien gingen we net als de verpleegkundigen slapen in een bed in het gezondheidscentrum. Wanneer er een bevalling of een spoedopname was zouden we dan wakker gemaakt worden. De nachtdienst was dus iets anders dan we hadden verwacht.

Gisteren hadden we weer een relax dag! Al moest er ook eens wat voor het school gewerkt worden. De 2e nacht zit er ook al op en was zeer rustig. Daarom hebben we besloten dat we volgende week gewoon onze GSM nr aan de dokters gaan geven. Dan kunnen zij ons opbellen als er iets spannends is ;) Vandaag vertrekken we op uitstap tot zondag! We gaan naar Tikal! Dé toeristische trekpleister van Guatemala! Al heeft nog niemand van onze collega’s hier in het gezondheidscentrum Tikal al bezocht… We zijn dus benieuwd. Het wordt alleszins een lange reis want we gaan een busreis van 15u tegemoet! Maar meer hier over de volgende keer ;)

Adios!
Lore y Annelies

San Pedro La Laguna

Hola!

Zoals we in de vorige blog reeds vertelden, hadden we donderdag een uitstapje gepland voor het weekend. Na even in de lonely planet te lezen besloten we naar San Pedro La Laguna te trekken. Dit dorpje ligt bij ‘Lago de Atitlan’, een prachtig meer tussen de bergen!

Dus we vertrokken vrijdagochtend, 31 januari, om 5u30 ’s morgens met de bus richting San Marcos. Dit werd een busritje van zo’n 3 uur. Met de bus door de bergen in Guatemala is als een ritje op de keverkes in een pretpark! Je vliegt heen en weer, wordt tegen elkaar geplet en je moet je goed vasthouden! :p In San Marcos aangekomen maakten we nog even kennis met een Spanjaard die in Duitsland gestudeerd heeft en hier in San Marcos WC-meneer is. Deze vriendelijke man toonde ons waar we onze volgende bus konden nemen. De bus richting Xela (=Quetzaltenango), was een kort ritje van een klein uurtje. Tijdens deze busrit hoorden we plots ‘Alors on danse’ van Stromae op de Guatemalteekse radio. We waren verwonderd dat hij zelfs tot hier bekend is! Na deze rit, moesten we nog 1 bus nemen, naar onze eindbestemming: San Pedro La Laguna. Dit was ons de busrit wel! Als je dacht dat ze in België de bussen volstampen, dan ben je nog niet in Guatemala geweest. Neem erbij de hitte en de smalle plaats aan je benen (toch voor Lore). Alles samen maakte het tot een avontuurlijk ritje. Ook ongelofelijk wat ze allemaal bovenop zo’n bus leggen! Grote manden vol groenten, tafels, planken, manden vol stoffen, zware (patatte?) zakken,… Maar de busreis was snel vergeten toen we in San Pedro waren! Que paradisio! We namen de tuktuk naar ons hotel, waar we meteen een prachtig zicht hadden op het meer vanop ons terras. Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we eerst naar een informatiecentrum geweest, waar we de vulkaanbeklimming (jaja, wij hebben een vulkaan beklommen en zijn er fier op!) voor de dag nadien boekten. Vervolgens zijn we iets gaan eten in een restaurantje aan de rand van het meer. Na een frisse cerveza hebben we het stadje nog wat verkend en souvenirwinkeltjes gedaan! Toen we ’s avonds een restaurantje zochten om te gaan eten kwamen we nog ‘thermal waters’ tegen. Hier hebben we dan ook meteen een hottub geboekt voor na onze vulkaanbeklimming. Na inspanning komt ontspanning, verdad? :) Ons eten ’s avonds begon met de gedacht om als aperitief nacho’s te eten maar het was ZOVEEL dat we eigenlijk allebei al genoeg hadden na dit enorme bord! Op de terugweg waren we het allebei over eens dat dit echt een supergezellig stadje was. Wel toeristischer dan wat we tot nu toe hadden gezien, maar enorm gezellig met de kleine straatjes, restaurantjes en adembenemende uitzichten.

De volgende dag stonden we opnieuw vroeg op. Om 4u30 ging de wekker, want om 5u moesten we aan de overkant van de straat zijn om te vertrekken richting de vulkaan San Pedro. (Je beklimt de vulkaan best in de ochtend vanwege de hitte ’s middags). Om 5uur ontmoetten we onze groep waarmee we de vulkaan zouden gaan beklimmen. 2 Amerikaanse meisjes, 1 Turks meisje, een Canadese Jongen, een Canadees meisje, gids Manuel en wij. De Canadese jongen had meteen een mededeling: “I didn’t sleep this night and I’m still drunk”. Maar ondanks dit ging hij toch mee. Later tijdens de trip kwamen we nog te weten dat hij wel een uurtje had geslapen, maar in het park, want hij was daar in slaap gevallen. Na even kennismaken vertrokken we dus te voet. Het was een lange tocht tot de top van de vulkaan. Een beklimming van 4uur. Ontzettend vermoeiend! Of zoals de Amerikaanse zei: ‘I’m Breaking through the wall’. We hebben onze grenzen moeten verleggen! Maar het uitzicht op de top was het waard om 4u af te zien! We hebben ongeveer een uurtje op de top gezeten, genietend van het uitzicht! Hier hebben we dan ook ons ‘middagmaal’ gegeten (ook al was het nog maar half 11). Na een uurtje keerden we terug. De afdaling ging iets vlotter, maar het was nog steeds zwaar! Iedereen heeft het gehaald. Ja, zelfs de dronken Canadees! Na de 3 uur durende afdaling gingen we naar ons hotel, namen we een douche, deden nog enkele winkeltjes, dronken een heerlijke liquado (vers geperste watermeloen met water en suiker) en gingen vervolgens naar de hottub. We kochten ons nog een biertje en een zakje chips en genoten van het ontspannend moment! We hadden het verdiend na de inspanning van die ochtend! Vanuit de hottub hadden ook weer een prachtig zicht op het meer. Zoals we eerder al zeiden: paradisio! ’s Avonds zijn we nog iets gaan eten en dan vroeg onder de wol gekropen want de volgende dag moesten we weer vroeg op voor de terugreis.

Toen we de volgende dag opstonden hadden we enorme spierpijn! Zo’n beklimming laat duidelijk zijn sporen na. De terugreis kon beginnen. We vertrokken om half 7 ’s morgens met de bus richting Xela. Van Xela de bus naar San Marcos en van San Marcos terug naar ons vertrouwde San Miguel. Eenmaal daar aangekomen kwamen we tot een minder leuke ontdekking. We waren blijkbaar een zakje vergeten op één van de bussen, en in dat zakje zat onder andere Annelies haar bril… Dit was dus even een domper. Maar we besloten er niet meer te veel aan te denken en maakten een heerlijke vegetarische spaghetti (aangezien we hier nog geen ander vlees dan kip hebben gevonden).

Vandaag, maandag 3 februari, mochten we eindelijk eens wat langer slapen! Aangezien we met Enma (van Difam) in de voormiddag naar het gezondheidscentrum gingen was het oké voor Hector dat we pas om 16u naar het ziekenhuis kwamen. In het gezondheidscentrum hebben we een lang gesprek met de directeur gehad. Het was er zo anders dan het ziekenhuis. Hier waren wel patiënten en veel! Dus besloten we dat we vanaf morgen hier gingen starten met onze stage. Wel voelen we ons beiden erg schuldig tegenover Hector en gaan straks nog met hem praten. We weten echter dat dit het beste is voor ons stage (en leerkansen)… Wat we daar allemaal gaan doen is nog wat af te wachten maar dàt er werk is, daar zijn we zeker van. We hebben hen ook direct uitgelegd dat we feedback enzo gaan nodig hebben. Voor hen was dit geen enkel probleem. Ze waren er wel begripvol naar ons toe. We zien het dus helemaal zitten om daar te beginnen! We gaan er elke dag van 8u ’s morgens tot 16u in de namiddag verblijven en af en toe gaan we een nacht doen of een weekend. Het is ook veel makkelijker te bereiken dan het ziekenhuis want het is gewoon in San Miguel. (& het is er warmer!) We kunnen er dus te voet naar toe.

Groetjes van uit het zonnige Guatemala!
Annelies y Lore