nieuwe stage ervaringen!

Hola amigos!

Vanaf maandag hadden we dus terug stage. En het begon meteen met een zeer leuke en interessante dag! In de voormiddag volgden we de consultaties bij dokter Julio. Het waren vooral kindjes die op consultatie kwamen, eentje met een pneumonie, eentje met een bronchopneumonie, eentje met Hepatitis A, … . Ook was er een zwangere vrouw die beginnende weeën had. Spannend dachten wij! We gaan onze eerste bevalling meemaken!!! Maar wat bleek, het meisje (ze was pas 17) was uitgerekend voor eind maart/begin april. Dus… het kindje zou te vroeg komen en aangezien er al 1 cm ontsluiting was konden ze niets meer geven om dit tegen te gaan, het kindje zou die dag komen. Aangezien ze in het CAP hier in San Miguel niet over middelen beschikken om een prematuur kindje te begeleiden werd besloten de vrouw met de ambulance naar een dorpje, Tejutla, 45 minuten (in ambulance, anders is het 1uur en 20 minuten rijden) verder te brengen. Wij mochten mee! Dit vonden we wel spannend :)! Maar door de kronkelende bergweggetjes ging de ambulance niet zo snel als we hadden verwacht. Toch was het nog steeds sneller dan met de bus of taxi. Eenmaal de vrouw afgezet in het ziekenhuisje dat gespecialiseerd is in bevallingen en kindjes vertrokken we terug naar San Miguel. Zo snel als we naar Tejutla gegaan waren, zo traag zijn we terug gereden. Maar het was een leuk ritje waarin we veel gelachen hebben met de ambulancier en de andere verpleger. Hier hadden we ook onze eerste kennismaking met Tiky, een lekkere frisdrank die naar onze mening smaakt naar de racket ijsjes van vroeger! Terug in San Miguel bleek er nog een vrouw te zijn die moest bevallen. Maar dit zou pas voor laat op de avond/ de nacht zijn. Dus besloten we naar ons ‘huisje’ terug te gaan en gaven we dokter Julio onze nummer. Hij zou ons bellen ongeveer een uur voordat de bevalling begon zodat we konden assisteren. ’s Avonds liet hij nog weten dat we tegen 23u30 best kwamen. Maar om 23u kregen we telefoon, het was plots snel gegaan blijkbaar en ze hadden geen tijd meer gehad om ons op te bellen. We hadden dus opnieuw een bevalling gemist!

De dag nadien was het een rustige dag. Er was een bijscholing voor het personeel en daar zijn wij dus ook naartoe gegaan. Het was een zeer lange bijscholing dus veel meer hebben we die dag niet meer gedaan. Woensdag was het ook een leuke dag in het CAP. We volgden de consultaties bij dokter Diego (internist), een sympathieke dokter die van voetbal houdt. Aangezien deze dokter zelf kiest welke patiënten hij doet en welke niet was het bij hem wat kalmer aan dan bij de andere dokters. ’s Avonds hadden we met dokter Julio afgesproken om cervezas frias te gaan drinken. Hij stelde het restaurant van een hotel voor niet ver van ons huisje. Het was een vrij ongezellig ding; een grote ruimte zonder iets van muziek op de achtergrond en we zaten daar alleen. Al bij al was het toch een hele fijne avond waarbij we vooral gepraat hebben over de verschillen tussen dokters/verpleegsters tussen België en Guatemala. Voor we door gingen hebben we daar ook nog iets gegeten. Lekkere frijoles, met kleine hamburgertjes en platanos bananen.

Donderdag was het een zeer rustige dag in het CAP, naast een paar vaccinaties toedienen en enkele consultaties meevolgen was er niet veel te doen. Dus maakten we van de tijd ook wat gebruik om aan onze opdrachten te werken. Vrijdag was er al iets meer te doen. Er moesten een paar mensen/kindjes aerosol krijgen en Lore kon ook nog een paar IM inspuitingen geven. ’s Avonds hebben we het gezellig gehouden! We hebben onze buiten gezet met de laptop en een filmpje gekeken in openlucht! Na de film hebben we ons op het terras gelegd en naar de sterren gekeken, we konden elk een enkele wensen doen, want we hebben vallende sterren gezien!!! Hierna zijn we onder de wol gekropen en de volgende dag konden we uitslapen want we gingen het hele weekend stage doen van 14u tot 22u. Zaterdagochtend 22 februari konden we dus wat langer slapen en aten we een heerlijk ontbijtje in de zon op ons terras. Voor de rest werkten we nog wat voor school en genoten van het zonnetje tot het tijd was om op stage te vertrekken. Annelies voelde zich al sinds die ochtend niet zo goed en het was er in de loop van de voormiddag niet op verbeterd. Daarom besloot ze die dag niet mee te gaan op stage. Dus vertrok Lore alleen. Er was geen werk, de wachtzaal was leeg. Dus buiten één IM en een paar consultaties had Lore niet veel te doen. Tot er plots een emergencia was!!! Een vrouw die moest bevallen! Lore was blij want ze zou haar eerste bevalling meemaken! Maar toen men het vaginaal toucher wou uitvoeren merkten we stoelgang op, het bleek meconium te zijn van het ongeboren kindje. Dit was dus een gevaarlijke situatie en Lore moest met de doppler luisteren of er nog hartslag van het kindje te horen was en of het dus nog leefde. Dit was gelukkig het geval, al ging de hartslag van snel naar traag en van traag naar snel, wat toch enigszins onrustwekkend was. Dokteres Nancy had ondertussen ook vastgesteld dat het kindje in stuitligging lag. Dus… Het kindje kon niet hier in het CAP in San Miguel geboren worden want er zou een keizersnede nodig zijn. Daarom werd beslist dat ze met de ambulance naar Tejutla gebracht moest worden. Dit gingen we dus melden aan de familie en kennissen van de vrouw, maar deze wilden dit niet. Ze zeiden dat ze hier moest bevallen. Hier was Lore zeer verontwaardigd over want het leven van het kindje stond op het spel. Na een tijdje op hen in te praten stemden ze dan toch toe. Nadat de vrouw in de ambulance gelegd was zat voor Lore de stage er op die dag.

Zondagochtend, 23 februari, was Annelies nog steeds niet beter. Lore skypte met de givers van de scouts want ze moest hen opdrachten doorgeven via skype. Ook hadden we even bezoek van een mooi vogeltje dat tegen ons balkon was gevlogen. (Wat achteraf gezien een Blue-throated Mot mot bleek te zijn) Rond 11u belde Lore dokter Julio om te vragen of hij op huisbezoek kon komen om Annelies te onderzoeken. Hij zei dat hij dit later zou doen want dat er net een vrouw was binnengekomen die moest bevallen. Dit wou Lore niet missen, dus haastte ze zich naar het CAP. Hier duurde het nog zo’n 2uurtjes voor de bevalling uiteindelijk begon. De vrouw die moest bevallen was doofstom, was 41 jaar en haar man 75! Hiervan schrok Lore toch even. Lore mocht een vaginaal toucher doen om te voelen hoeveel ontsluiting er al was en om te voelen of je het hoofdje al voelde. Dokter Julio vertelde dat ze vermoeden dat het een tweeling is. Lore keek voornamelijk toe tijdens de bevalling en ontfermde zich erna over het kindje. (Uiteindelijk bleek dit er toch maar eentje te zijn. De vrouw had gewoon héél veel vruchtwater) Lore droogde het kindje af, klemde de navelstreng af, woog het kindje (7,2 libras) en deed het kleertjes aan. Het was een unieke ervaring. Daarna ging Julio met Lore mee naar ons huisje om Annelies te onderzoeken. Hij zei dat het beter was dat we in de namiddag naar het CAP kwamen voor een stoelgang onderzoek (voor ons beiden, want ook Lore was niet helemaal in orde). Dus dit deden we. Annelies bleek een zware bacteriële infectie te hebben en Lore een lichte bacteriële infectie en weer een parasietje (amoebes). We kregen allebei antibiotica voorgeschreven voor 7 dagen en pijnstillers. Annelies kreeg nog een slecht drankje tegen de dehydratatie en Lore gaf Annelies ook nog een IM inspuiting tegen de pijn. Lore kreeg ook nog medicatie tegen de amoebes. ’s Avonds voelden we ons al wat beter (waarschijnlijk door de pijnstillers) en kropen vroeg onder de wol.

De volgde dag maandag 24 februari, gingen we terug samen naar stage. We konden draadjes verwijderen, Lore bij een kindje en Annelies bij een volwassen man en IM inspuitingen geven. Ook leerden we gaasjes plooien en maken (ja ze doen dit hier handmatig). Veel meer was er die dag niet te beleven op stage. Dinsdag was een interessante dag! Rond 10uur kwamen ze ons melden dat er een bevalling! We waren opgetogen en vooral Annelies vond het spannend, haar eerste bevalling! We moesten om het half uur de bloeddruk nemen en luisteren naar de hartslag van het kindje en deze gegevens noteren. Lore mocht ook nog een infuus plaatsen en rond 16u begon uiteindelijk de bevalling! Het was een flinke jongen. Wat een wondertje! Na deze belevenis zat onze stage er op voor die dag. ’s Avonds ont-algden we nog ons douche! Ja, er kwamen plots groene algen uit de douchekop tijdens het douchen. Dit vonden we toch wat vies en besloten onze werkhandschoenen aan te trekken en dit klusje op te knappen! We haalden al het materiaal boven die we mogelijks konden gebruiken: schaar, kocher, nagelknijper, zakmes,… Samen stonden we sterk enja, na eventjes prutsen hadden we eindelijk terug een deftige douchestraal (waarom hadden we dit niet een maand en een half geleden gedaan?? :p).

Vandaag, woensdag was onze laatste dag voor ons verleng weekend. Ook die dag was er een bevalling. En wat voor één! Het kindje zat vast in het geboortekanaal en wou er maar niet uitkomen. We hebben (letterlijk) staan sleuren en trekken, ons met ons hele gewicht op de buik gelegd en ondanks al die inspanningen wilde het kindje er niet uit. Het verroerde geen cm. De dokter heeft dan een ferme knip gegeven (4 cm!), maar ook dit hielp niet. Nadat het kindje ook reeds meconium had gehad besloot de dokter de vrouw weg te brengen met de ambulance naar Tejutla. Hier zullen ze waarschijnlijk een keizersnee moeten doen, hopelijk overleeft het kindje het! Na deze zware fysieke arbeid zat onze stagedag erop. Met de adrenaline nog in ons lijf stapten we terug naar ons huisje.

Morgen vertrekken we op uitstap naar Semuc Champey, naar het schijnt het mooiste plekje van Guatemala! Dus we zijn benieuwd. Daarna resten er ons nog 3 dagen in het CAP en onze stage zit er op.

Lore y Annelies.