Zoals we in de vorige blog reeds vertelden, hadden we donderdag een uitstapje gepland voor het weekend. Na even in de lonely planet te lezen besloten we naar San Pedro La Laguna te trekken. Dit dorpje ligt bij ‘Lago de Atitlan’, een prachtig meer tussen de bergen!
Dus we vertrokken vrijdagochtend, 31 januari, om 5u30 ’s morgens met de bus richting San Marcos. Dit werd een busritje van zo’n 3 uur. Met de bus door de bergen in Guatemala is als een ritje op de keverkes in een pretpark! Je vliegt heen en weer, wordt tegen elkaar geplet en je moet je goed vasthouden! :p In San Marcos aangekomen maakten we nog even kennis met een Spanjaard die in Duitsland gestudeerd heeft en hier in San Marcos WC-meneer is. Deze vriendelijke man toonde ons waar we onze volgende bus konden nemen. De bus richting Xela (=Quetzaltenango), was een kort ritje van een klein uurtje. Tijdens deze busrit hoorden we plots ‘Alors on danse’ van Stromae op de Guatemalteekse radio. We waren verwonderd dat hij zelfs tot hier bekend is! Na deze rit, moesten we nog 1 bus nemen, naar onze eindbestemming: San Pedro La Laguna. Dit was ons de busrit wel! Als je dacht dat ze in België de bussen volstampen, dan ben je nog niet in Guatemala geweest. Neem erbij de hitte en de smalle plaats aan je benen (toch voor Lore). Alles samen maakte het tot een avontuurlijk ritje. Ook ongelofelijk wat ze allemaal bovenop zo’n bus leggen! Grote manden vol groenten, tafels, planken, manden vol stoffen, zware (patatte?) zakken,… Maar de busreis was snel vergeten toen we in San Pedro waren! Que paradisio! We namen de tuktuk naar ons hotel, waar we meteen een prachtig zicht hadden op het meer vanop ons terras. Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we eerst naar een informatiecentrum geweest, waar we de vulkaanbeklimming (jaja, wij hebben een vulkaan beklommen en zijn er fier op!) voor de dag nadien boekten. Vervolgens zijn we iets gaan eten in een restaurantje aan de rand van het meer. Na een frisse cerveza hebben we het stadje nog wat verkend en souvenirwinkeltjes gedaan! Toen we ’s avonds een restaurantje zochten om te gaan eten kwamen we nog ‘thermal waters’ tegen. Hier hebben we dan ook meteen een hottub geboekt voor na onze vulkaanbeklimming. Na inspanning komt ontspanning, verdad? :) Ons eten ’s avonds begon met de gedacht om als aperitief nacho’s te eten maar het was ZOVEEL dat we eigenlijk allebei al genoeg hadden na dit enorme bord! Op de terugweg waren we het allebei over eens dat dit echt een supergezellig stadje was. Wel toeristischer dan wat we tot nu toe hadden gezien, maar enorm gezellig met de kleine straatjes, restaurantjes en adembenemende uitzichten.
De volgende dag stonden we opnieuw vroeg op. Om 4u30 ging de wekker, want om 5u moesten we aan de overkant van de straat zijn om te vertrekken richting de vulkaan San Pedro. (Je beklimt de vulkaan best in de ochtend vanwege de hitte ’s middags). Om 5uur ontmoetten we onze groep waarmee we de vulkaan zouden gaan beklimmen. 2 Amerikaanse meisjes, 1 Turks meisje, een Canadese Jongen, een Canadees meisje, gids Manuel en wij. De Canadese jongen had meteen een mededeling: “I didn’t sleep this night and I’m still drunk”. Maar ondanks dit ging hij toch mee. Later tijdens de trip kwamen we nog te weten dat hij wel een uurtje had geslapen, maar in het park, want hij was daar in slaap gevallen. Na even kennismaken vertrokken we dus te voet. Het was een lange tocht tot de top van de vulkaan. Een beklimming van 4uur. Ontzettend vermoeiend! Of zoals de Amerikaanse zei: ‘I’m Breaking through the wall’. We hebben onze grenzen moeten verleggen! Maar het uitzicht op de top was het waard om 4u af te zien! We hebben ongeveer een uurtje op de top gezeten, genietend van het uitzicht! Hier hebben we dan ook ons ‘middagmaal’ gegeten (ook al was het nog maar half 11). Na een uurtje keerden we terug. De afdaling ging iets vlotter, maar het was nog steeds zwaar! Iedereen heeft het gehaald. Ja, zelfs de dronken Canadees! Na de 3 uur durende afdaling gingen we naar ons hotel, namen we een douche, deden nog enkele winkeltjes, dronken een heerlijke liquado (vers geperste watermeloen met water en suiker) en gingen vervolgens naar de hottub. We kochten ons nog een biertje en een zakje chips en genoten van het ontspannend moment! We hadden het verdiend na de inspanning van die ochtend! Vanuit de hottub hadden ook weer een prachtig zicht op het meer. Zoals we eerder al zeiden: paradisio! ’s Avonds zijn we nog iets gaan eten en dan vroeg onder de wol gekropen want de volgende dag moesten we weer vroeg op voor de terugreis.
Toen we de volgende dag opstonden hadden we enorme spierpijn! Zo’n beklimming laat duidelijk zijn sporen na. De terugreis kon beginnen. We vertrokken om half 7 ’s morgens met de bus richting Xela. Van Xela de bus naar San Marcos en van San Marcos terug naar ons vertrouwde San Miguel. Eenmaal daar aangekomen kwamen we tot een minder leuke ontdekking. We waren blijkbaar een zakje vergeten op één van de bussen, en in dat zakje zat onder andere Annelies haar bril… Dit was dus even een domper. Maar we besloten er niet meer te veel aan te denken en maakten een heerlijke vegetarische spaghetti (aangezien we hier nog geen ander vlees dan kip hebben gevonden).
Vandaag, maandag 3 februari, mochten we eindelijk eens wat langer slapen! Aangezien we met Enma (van Difam) in de voormiddag naar het gezondheidscentrum gingen was het oké voor Hector dat we pas om 16u naar het ziekenhuis kwamen. In het gezondheidscentrum hebben we een lang gesprek met de directeur gehad. Het was er zo anders dan het ziekenhuis. Hier waren wel patiënten en veel! Dus besloten we dat we vanaf morgen hier gingen starten met onze stage. Wel voelen we ons beiden erg schuldig tegenover Hector en gaan straks nog met hem praten. We weten echter dat dit het beste is voor ons stage (en leerkansen)… Wat we daar allemaal gaan doen is nog wat af te wachten maar dàt er werk is, daar zijn we zeker van. We hebben hen ook direct uitgelegd dat we feedback enzo gaan nodig hebben. Voor hen was dit geen enkel probleem. Ze waren er wel begripvol naar ons toe. We zien het dus helemaal zitten om daar te beginnen! We gaan er elke dag van 8u ’s morgens tot 16u in de namiddag verblijven en af en toe gaan we een nacht doen of een weekend. Het is ook veel makkelijker te bereiken dan het ziekenhuis want het is gewoon in San Miguel. (& het is er warmer!) We kunnen er dus te voet naar toe.
Groetjes van uit het zonnige Guatemala!
Annelies y Lore
Geen opmerkingen:
Een reactie posten