Ultima Semana!

Vrijdag  14 maart gingen we een dagje in Antigua blijven maar de dag begon echter zeer hectisch. Toen Lore om 6u ’s morgens van het toilet terugkwam in de kamer schreeuwde ze het plots uit. Ze schudde met haar voet en smeet vervolgens haar kous af. Annelies wist niet wat er gebeurde. Lore zei dat er haar iets gebeten had, en toen we naar haar voet keken zagen we een rood puntje van een beet. Ook haar teen werd rood en zwol wat op. Annelies ging even, toch met wat schrik, de kous checken, maar hier was niets in te zien. Lore smeerde Euceta (tegen insectenbeten) op haar teen. Ondertussen vertelde Annelies dit via internet aan haar vriend, en Xavier zei dat het misschien een schorpioenenbeet kon zijn. We begonnen toch wat te twijfelen of het al dan niet toch een schorpioen kon geweest zijn… Door alle commotie waren we klaar wakker en we maakten ons klaar om te gaan ontbijten. We ontbeten in een gezellig Frans bakkerijtje en aten een heerlijk ontbijt in de zon met vers fruit, een croissant en een eitje.

Na het ontbijt, voelde Lore haar teen nog steeds tintelen en pijn doen dus vroegen we eens aan de mannen van het hostel wat het had kunnen zijn. Deze zeiden dat het waarschijnlijk een mier was geweest. Vervolgens veranderden we van kamer, zoals afgesproken en gingen ons gerief verzetten. Lore was met haar valies al in de andere kamer toen Annelies het plots uitschreeuwde. Lore ging kijken en zag waarom Annelies zo riep: een schorpioen!!! Deze lag onder Annelies haar rugzak. Door het geroep was de kuisvrouw ook komen kijken en zij riep op haar beurt onmiddellijk de mannen van het hostel. Deze wilden hem doden, maar durfden niet goed. Jawel, 3 volwassen mannen tegen 1 kleine schorpioen van ongeveer 7 cm. Het duurde even voor ze hun angst overwonnen hadden en de schorpioen (die nog leefde) gevangen hadden. Nu wisten we het zeker: Lore had een schorpioenenbeet! We zochten wat info op bij dokter Google en lazen dat de meeste soorten ongevaarlijk zijn. Toch weet je het nooit zeker, maar aangezien Lore geen symptomen vertoonde, besloten we het zo te laten. De mannen van het hostel denken dat we de schorpioen zelf hebben meegebracht van aan de kust van Mexico want zij hebben hier nog nooit zo’n grote gezien. Wij twijfelden hier echter wat aan aangezien we onze valiesjes hadden uitgekuist na Mexico.

Na dit alles besloten we uiteindelijk Antigua wat te gaan verkennen. POR FIN! We liepen door de gezellige straatjes, langs de oude gebouwen en gingen naar een marktje. Hier konden we heel wat souvenirs kopen. Ja, dat heb je dan met 2 vrouwen hé… :) Als extraatje op de souvenirs maakte een man ons zelfs een gratis ring! Hoewel het waarschijnlijk wel een verkooptruc was, waren we alle twee dolgelukkig met dit kleine kunstwerkje.  Na dit gingen we iets gaan drinken in een (ander) hostel/restaurant. Het leek erop dat we beter dit hostel gekozen hadden, want het zag er super uit. We dronken elk een Gallo en bestelden ook een kan Sangria met vers fruit. Ook aten we quesadillas. We konden zelfs genieten van ons eigen privéterras. De eigenaar had nog grote plannen en kwam even bij ons zitten en showde daarna zijn groot terras. Heerlijk was het. Genieten van een verse sangria, in de zon, met zicht op enkele oude gebouwen en de bergen!  Na dit keerden we terug naar ons eigen hostel. Onderweg kregen we nog een serenade van een koffieverkoper die een liedje voor ons in het Nederlands zong! Terug in het hostel voelde Annelies zich plots niet goed. Hierdoor viel ons plan om nog gezellig te gaan eten in duigen. Lore (wiens voet ook nog steeds tintelde en pijn deed, maar dit is volgens dokter Google normaal) ging dan maar naar de Burger King om iets af te halen want zij had wel honger. Annelies werd slechter en kroop dan ook direct in haar bed.

De volgende ochtend, zaterdag  15 maart, sliepen we wat uit. Annelies had honger, goed teken! Rond 9uur gingen we nog eens een heerlijk ontbijtje eten in het Frans bakkerijtje en vervolgens namen we de bus richting Guatemala City. Vanuit Guatemala City namen we dan de bus richting Rio Dulce. Deze busrit duurde zo’n 6uur. Rond 20u30 waren we in Rio Dulce. Hier aangekomen merkten we dat het hele dorp één grote disco leek. De muziek was overal te horen. We werden met behulp van een Guatemalteek naar een hotelletje gebracht, ‘Hotel Rio Dulce’. Recht tegenover dit hotelletje was er een grote openluchtfuif van start aan het gaan. Aangezien we toch niet zouden kunnen slapen met de luide muziek besloten we ernaar toe te gaan. Het werd een zeer leuke avond! We hebben ons enorm ‘op z’n Belgisch’ geamuseerd!! We dansten niet met de Guatemalteekse jongens deze keer, maar gewoon zoals we in België doen, alleen. Dj Beckers speelde gelukkig ook heel wat Engelstalige dansmuziek, waar wij heel blij van werden! We kregen hierbij gezelschap van enkele Guatemalteken en Oekraïners. Om 1u was het natuurlijk afgelopen, want dan sluit alles hier in Guatemala, maar het was een geslaagde avond!

Zondag, 16 maart, sliepen we tot ongeveer half 9. Vervolgens gingen we naar de rivier waar we vernamen dat we enkel met een tour naar Livingston (een Caraïbisch stadje) konden. We betaalden dus elk de 200Q met wat tegenzin de tour en stapten in de lancha. Met deze lancha passeerden we langs het Castillo San Felipe, laguna de Flores, een agua thermal en een vogeleilandje. Tot slot meerden we aan in Livingston. De temperaturen waren echt de lucht ingeschoten. Tegen 12u was het bijna 40°C! Hier wandeleden we naar het strand en aten ons middagmaal in een restaurantje vlak aan het strand. Het plaatsje was echt idyllisch! Het leek wel ons privéstrand met ons privérestaurantje. We waren er zo goed als alleen. Na ook nog wat rondgelopen te hebben in Livingston zelf, was het alweer tijd om terug te keren naar Rio Dulce. Deze keer konden wij langs voor in de lancha zitten, in het zonnetje en met de wind in onze haren! Het was haast slaapverwekkend. De bewegingen van de golven en de warmte van de zon. Terug aan land besloten we naar hotel/restaurant Backpackers te gaan. We genoten er van de zonsondergang en iets aten. Vervolgens gingen we terug naar ons hotel, namen we een douche en kropen onder de wol.

 

De volgende ochtend zijn we nog een ontbijt gaan eten in hotel Backpackers (we raden je aan dit hotel te nemen als je naar Rio Dulce gaat!). Vervolgens hebben we een busje genomen richting de aguas thermales. Dit was een klein halfuurtje in de bus. Met de bus passeerden we enorme bananenplantages en zagen we weer de vreemde soort koeien hier in Guatemala (we hebben ze kalkoenijnen gedoopt, ze hebben zo iets aan hun nek hangen zoals een kalkoen, flaporen zoals een konijn, maar het zijn koeien :p). De aguas thermales waren prachtig! Het was eigenlijk een warmwaterwaterval in het midden van de bossen. We zwommen in het poeltje beneden aan het watervalletje. Het zwemmen hielden we echter snel voor bekeken door de bijtende visjes! De visjes hebben echte tandjes en dat voel je ook als ze je bijten! Rond de middag waren we terug in Rio Dulce, waar we snel ons gerief gingen halen en naar de bushalte vertrokken. Onderweg naar de bushalte kwamen we Janna tegen, een meisje dat in het eerste en tweede jaar verpleegkunde bij Lore in de groep zat. Echt zot om hier zomaar iemand vanuit België tegen het lijf te lopen! Wat is de wereld klein! :) Na even gepraat te hebben, haastten we ons naar de bus. Het werd een busritje van zo’n 6uur richting Guatemala City. Rond 17u30 waren we in Guatemala City en de taxichauffeur bracht ons naar een hotelletje in het midden van de hoofdstad. Het werd een hotel van 200Q voor 1 nacht, het hotel had een restaurant waar we nog eens een heerlijk typisch avondmaal gegeten hebben. Ook was er een fitness -en massageruimt!e!! Ze doen dus wel aan sport hier in Guatemala!

De volgende ochtend, dinsdag 18 maart, stonden we op tijd op want om 6u hadden we een bus richting San Marcos. 6u werd half 7, dus we vertrokken met een half uurtje vertraging. Het was een lastige busreis en rond 12u30 waren we eindelijk in San Marcos. Vanuit San Marcos namen we om 13u30 de bus richting San Miguel (voor de laatste keer!). Rond 17u waren we in San Miguel. We maakten ons valiezen, aten nog wat en kropen onder de wol. Die busreizen zijn telkens zo vermoeiend dat we na zo’n reisdag echt wel uitgeput zijn.

Woensdag, 19 maart, was het onze ultima dia en San Miguel!  (ooooh L) ’s Morgens gingen we nog eens een typisch ontbijtje eten met platanos en frijoles in het restaurant van het hotel hier niet ver vandaan. Daarna gingen we naar de Markt inkopen doen. Alles voor de laatste keer doen voelde wat vreemd aan. We hebben hier nu tenslotte wel 2 maanden geleefd en deel uitgemaakt van het leven in  dit kleine bergdorpje. De rest van de dag genoten we nog een laatste keer van de Guatemalteekse zon! Om 16u30 waren we uitgenodigd bij DIFAM om koffie te gaan drinken. Wij hadden een taart gekocht voor bij de koffie om hen te bedanken. Dankzij DIFAM konden we deze 2 onvergetelijke maanden op deze prachtige plaats verblijven! Ook kregen we elk nog een klein cadeautje nadat 2 jongens van DIFAM eerst een klein speecheke deden voor ons. We namen afscheid van hen en maakten daarna we nog spaghetti, keken nog eens een film onder de blote sterrenhemel en kropen in bedje. Ons laatste nachtje in San Miguel Ixtahuacan…

Deze ochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit San Miguel en zitten nu in het supergezellige hotelletje Dos Lunas in Guate City. Het ligt vlakbij de luchthaven. Het is hier echt superhuiselijk. Ons kamertje ligt vlakbij een kleine living. We fristen ons wat op en legden ons languit in de zetels! Om deze dag volledig compleet te maken mochten we in de zetel blijven liggen en ging de vrouw van de keuken roepen wanneer ons eten klaar was. Zalig toch? Morgenvroeg om 6u vertrekt onze vlucht naar Houston. Vandaar vliegen we naar Washington en van Washington terug naar België. Ons Guatemalteeks avontuur zit er dus helaas op! Hopelijk hebben we jullie met onze blog wat kunnen laten meegenieten van onze belevenissen hier en sommigen onder jullie misschien warm gemaakt om ooit zelf eens Guatemala te komen bezoeken?

Adios nos amigos y amigas!


Lore y Annelies

Mexico - MexicoooOOOO

Buenas dias!

Woensdag was het dus onze laatste stagedag, dus wij hebben vakantie!!! Donderdag vertrokken we om 6uur met de bus vanuit San Miguel richting Mexico. We namen de bus tot in los Naranjales en hier stapten we over op de bus naar La mesilla. Dit is het dorpje waar je de grens moet oversteken. Het oversteken hield echt niet veel in. We lieten een stempel in ons paspoort zetten en konden toen gewoon de grens overwandelen, niemand die ons controleerde. Eenmaal de grens over namen we een taxi naar het busstation. Van hieruit namen we de bus naar El comitàn en vanuit el Comitàn naar San Cristobal de Las Casas, onze eindbestemming. Rond 13u30 waren we in San Cristobal. Mexico ligt dus helemaal niet ver van het dorpje waar wij zo lang hebben verbleven! Eenmaal in San Cristobal waren we overdonderd door de schoonheid van de stad! Zeer gezellig, met een leuke winkelstraat, terrasjes, gezellige restaurantjes, … ! Op aanraden van Stefanie, de nicht van Annelies (die op dat moment ook nog in San Cristobal was) zouden we naar de hostel Déjà Vu gaan. Helaas bleek de taxichauffeur dit niet te kennen en dus bracht hij ons naar een goedkoop hotelletje (400 pesos per nacht = iets meer dan 20 euro, voor met 2 personen), Villa Real II. Die dag gingen we natuurlijk nog de winkelstraat verkennen en aten we een overheerlijke brownie met een lekkere koffie special voor Annelies en een warme chocolademelk voor Lore. We konden onszelf hier ECHT verwennen met souveniertjes en lekkernijen! Later op de avond hadden we afgesproken met Stefanie en Leander. We gingen gezellig iets drinken en aten toen nog een hapje in de Revolucion. Dit laatste café voorzag ons die avond nog van een live optreden. We traktreerden onszelf op een heerlijke cocktail en keerden dan terug naar ons hotel.

De volgende dag, vrijdag 7 maart, sliepen we wat uit. We ontbeten, namen onze spullen en vertrokken uit het hotel naar hostal Déjà Vu, waar Annelies haar nicht ook verbleef. We waren hier rond half 11 en vertrokken toen, samen met Stefanie, naar el Cañon del Sumidero. Leander kon helaas niet mee want hij was ziek en had besloten naar een dokter te gaan. We passeerden nog langs een Franse bakkerij om brood te halen en gingen naar de bushalte. Hier namen we de bus richting Tuxtla. Vandaaruit namen we de taxi naar de ingang van de Cañon del Sumidero. Het was ontzettend warm en zagen het boottochtje al helemaal zitten! We konden genieten van de hoge bergen, de aapjes, een krokodil, gieren, pelikanen,... Het landschap was adembenemend! Na dit boottochtje dronken we nog iets samen met 2 zweden en vertrokken vervolgens terug naar San Cristobal. We gingen niet me de bus terug want een man bood ons een lift aan (tegen betaling weliswaar, maar het was goedkoper dan de bus). Rond 18u waren we terug in ons Hostel na een heerlijke dag. Die avond gingen we nog naar de supermarkt, kookten spaghetti met een tomatenroomsaus en Annelies haar nicht maakte trensas in ons haar.

De volgende ochtend, zaterdag 8 maart, moesten we op tijd opstaan want we hadden een tour gepland. We namen afscheid van Stefanie en Leander want onze wegen gingen hier terug scheiden. Zij zouden die dag vertrekken naar Misol Ha en aguas azules. Natuurlijk konden we niet aan de verleiding weerstaan en passeerden we nog eens aan de Franse bakkerij, waar de heerlijke chocoladekoeken en croissants op ons lagen te wachten. We wandelden op ons gemak naar het kantoor van Mexican Tours waar een minibusje ons opwachtte om naar la Cascada del Chiflon en nog enkele meren en lagunes te gaan. Onze groep bestond volledig uit (vermoedelijk rijke) Mexicanen. De waterval van el Chiflon was prachtig! Opnieuw een hemels stukje natuur dat we hier hebben kunnen aanschouwen. We wandelden helemaal tot boven waar je de grootste waterval kon zien, maar liefst 120 meter hoog!! We genoten even van het zicht op de waterval en besloten vervolgens snel af te dalen zodat we nog even in het helderblauwe water konden. We hadden onze bikini niet aan, dus besloten we dan maar in ons ondergoed het water in te springen. Aan zo’n prachtig blauw water konden wij echt niet weerstaan. De hete temperaturen van die dag gaven ons ook geen andere keuze. We moesten er gewoon in zwemmen! Na zo’n 10 minuutjes zagen we onze groep passeren en was het dus al tijd om terug verder te gaan. Mochten we dit ooit opnieuw kunnen doen, zouden we het zeker zonder tour gedaan hebben. Zo zouden we langer in het verfrissende water kunnen blijven.

We reden verder naar las Lagunas de Montebello. Hier stopten we in een restaurantje om te eten. We bestelden beiden scampi’s in een wel zéér pikant sausje. Die Mexicanen kunnen echt wel pikant koken en blijkbaar waren wij de enigen die er de tranen van in de ogen kregen. Vervolgens gingen we met het busje van meer tot meer. Het eerste meer waar we halt hielden was Lago Internacional. Door dit meer loopt de grens die Mexico van Guatemala scheidt. We zijn naar het grenspunt geweest en staken even de grens over. Voor even waren we terug in Guatemala! Hierna bezochten we nog 3 andere meren. De wolken begonnen echter op te komen waardoor het in korte tijd sterk afkoelde. Na een 5-tal meren gezien te hebben keerden we terug naar San Cristobal. Hier gingen we nog iets eten in een pizzeria, waar Annelies een méga pizza kreeg en Lore voor een pasta koos. Opnieuw aten we hier ons buikje rond en nestelden we ons in het bedje van ons hippie hostel. De lange uren in de busjes eisen toch telkens hun tol van ons…

De dag nadien, zondag 9 maart, sliepen we iets langer, gingen we nog naar het marktje in San Cristobal en vertrokken vervolgens richting de kust. We verlangden naar: ZON, ZEE en STRAND! VAMOS A LA PLAYA!! Een perfecte combinatie, toch? Zeker nu we hier in Mexico zijn. We namen eerst de bus richting Tuxtla. Vanuit Tuxtla namen we de bus richting Tonala en vanuit Tonala de taxi naar Puerto Arista. De temperaturen waren ondertussen al ferm de hoogte ingeschoten en we zochten snel een toevlucht naar een goedkoop hotelletje, El Pacifico. We legden onze spullen in de kamer en gingen onmiddellijk naar het strand om af te koelen. Toen de zon onder de zee begon te dalen, keerden we terug naar ons hotelletje en namen we een uitgebreide verfrissende douche. We waren van plan nog iets te gaan drinken op het strand en nog iets te zoeken om te eten. Dit zouden ze in België ook moeten hebben: cafeetjes met hangmatten waar je met een biertje in de hand kan genieten van het geluid van de wilde zee. Het werd nog een gezellig avondje.

De volgende dag stonden we op rond 7uur. Lore had wat last van een pijnlijke rug door de slechte matras van het bed. We besloten een ander hotelletje te zoeken en gingen naar het hotel/restaurant waar we de dag ervoor gegeten hadden: El Dulcito. Dit hotel was iets duurder, maar het was er veel beter én properder! Hier installeerden we ons, aten een stevig ontbijt (wat zijn jullie anders gewoon van ons ;) ) en vertrokken naar het strand. We kregen elk een strandstoel aangeboden van een cafeetje en genoten van het zonnetje en de zee! Het water van de zee is hier heerlijk warm en de golven waren vrij groot! Zoals je waarschijnlijk al kan merken hebben we ons hier echt geamuseerd! Ook dronken we elke een piña colada! Hmm, cocktails drinken op het Mexicaanse strand, wie had dat nog gedacht?! Hierbij komt dan nog dat die coctails tot bij ons op het strand werden gebracht en dat wij de enige twee mensen waren die op een strandstoel lagen. Het was er zo kalm dat we er nog dubbel zo hard van konden genieten. Rond 15u besloten we dat het genoeg was geweest en zijn we ons gaan douchen. Na de verfrissende douche hebben we wat in het dorpje gewandeld, met de bedoeling wat winkeltjes te bezoeken. Het dorp bestond echter maar uit 1 straat en er waren ook nergens winkeltjes te bespeuren. Toeristen zien ze daar blijkbaar ook niet vaak want we werden opnieuw vaak nageroepen, -gefloten of –gestaard. We besloten dan maar een gezellig plekje te zoeken om iets te drinken, in een hangmat welliswaar :) Daarna zijn we nog wat op het strand gaan wandelen, genoten we van de zonsondergang en na de zonsondergang ook nog van een laatste duikje in de Mexicaanse zee ;)! Daarna zijn we terug naar ons hotel gegaan, ons even (weeral) opgefrist, iets kleins gaan eten en onder de wol gekropen. We merkten ’s avonds wel dat we beiden toch wat verbrand waren. Hoe dan ook, we hebben kunnen genieten van het dagje Mexicaanse zee.

Dinsdag, 11 februari, keerden we terug naar San Miguel. Vanuit Puerto Arista namen we een busje richting Tonala en van hieruit een bus naar Tuxla. Vanuit Tuxtla naar El Comitan en in el Comitan namen we de laatste bus richting de grens van Guatemala. Hier bleek dat we eigenlijk illegaal in Mexico zijn geweest. Dit maakte ons bezorgde ons beiden wat stress. We hadden dus wel een stempel dat we Guatemala hadden verlaten maar geen dat we Mexico waren binnengekomen. Wij waren er ons niet van bewust dat we in het opgaan aan de 2 kanten een stempel moesten laten zetten! :p Gelukkig gaf het geen problemen en hebben ze ons in Guatemala gewoon weer een stempel van binnenkomen gegeven. Zo zie je maar hoe slecht de grens beveiligd is… Er was daar ook niemand die ons controleerde. Swat, van aan de grens moesten we nog de bus nemen naar los Naranjales. Hier aangekomen om 19u bleek er geen enkele bus meer naar San Miguel te gaan. Gelukkig was er daar een vriendelijke vrouw en man die ons een ‘lift’ geregeld hebben tegen betaling. Het was iemand die de vrouw kende, dus daarom vertrouwden we het wel. Ze zeiden namelijk dat liften vanaf de zon onder gaat echt veel te gevaarlijk is. Rond 20u kwamen we uiteindelijk aan in San Miguel, aten nog een soepje en kropen onder de wol.

Gisteren, woensdag 12 februari, RUSTDAG! We bleven nog een dagje in San Miguel Ixtahuacan. ’s Avonds kwam tandarts Jorge eten en hebben we frietjes met appelmoes gemaakt! Ook onze enorme berg was moest nog gedaan worden en we maakten ook weer onze valiesjes want vandaag zijn we namelijk terug op uitstap vertrokken richting Antigua.

Na 3 keer snoozen deze ochtend besloten we uiteindelijk toch te vertrekken. We namen de bus van San Miguel naar San Marcos. Hier in San Marcos trekken ze direct je valies uit je handen en sleuren je mee richting een bus! Maar we stonden ons mannetje. Van San Marcos namen we de bus naar Chimaltenango (ofzoiets, we herinneren het ons niet echt meer). Op de bus richting chimaltenango had Annelies een aanbidder. Op de bussen hier in Guatemala heb je altijd een chauffeur en een mannetje dat de valiezen( en alle andere dingen die de Guatemalteken meesleuren op de bus) oplaad en het geld op haalt. Deze laatste wou Annelies meenemen naar zijn huis in Guatemala City!!! Hij heeft dit meer dan één keer gevraagd en dus hebben we hem verschillende keren moeten duidelijk maken dat Annelies niet mee wou met hem. Hij was zelfs wat tot het arrogante toe, maar Annelies heeft zich goed verweert door in haar beste Spaans en haar mooiste middelvinger de man te zeggen dat hij wel wat respect mag hebben voor vrouwen. Hij wou haar namelijk zelfs geld geven om met hem mee te gaan... Na dit alles stapten we in Chimaltenango over op de bus richting Antigua. Dit was de laatste bus en het was gelukkig maar een kort ritje. Op deze bus zat veel volk, waardoor we elk op een andere zetel tussen Guatemalteken gepropt zaten.

Eenmaal in Antigua gingen we direct naar ons hostel (el imperial). Hier merkte Lore dat er een grote scheur in de zijkant van haar handtas zat. Duidelijk met een mes opengesneden met de bedoeling er iets uit te stelen. Gelukkig zat alles er nog in. Lore vermoedde dat het een meisje is geweest dat naast haar zat op de laatste bus. Ze had namelijk op een moment gevoeld dat er aan die kant iemand aan haar handtas roefelde, maar aangezien je er zo opgepropt zit had ze geen argwaan gehad. Toch had ze haar handtas toen op haar schoot gelegd en waarschijnlijk is het dankzij dat dat er niets uit gestolen is. In haar handtas zit nu wel een grote scheur… We waren beiden wat verschoten van dit voorval. Na ons verder geïnstalleerd te hebben in het hostel liepen we wat rond in Antigua. We zagen meteen hoe een gezellig stadje dit is met vele gezellige restaurantjes!!! Uiteindelijk zijn we iets gaan eten in een Steak House, zonder enige twijfel de beste maaltijd van onze 2 maanden Guatemala! Heerlijk was het, een culinair orgasme!!! we doopten Antigua onmiddellijk tot the heaven of food van Guatemala! We keerden met een grote glimlach en voldaan terug naar ons hostel.

Morgen verkennen we nog wat Antigua en daarna reizen we door naar Rio dulce. Binnen een weekje zit ons avontuur er hier op en keren we terug naar België…

Nos vemos pronto! (Nu echt)
Lore y Annelies

Heaven IS a place on earth: Semuc Champey

Hola thuisblijvers!

Wij hebben er hier een geweldig verlengd weekend opzitten en daar gaan we jullie nu alles over vertellen! We vertrokken donderdag 27 februari om 6 uur ’s ochtends met de bus naar Huehuetenango. Dit was een ritje van een kleine 3uur. Vanuit Huehue namen we vervolgens een minibusje naar een klein dorpje. Van hier namen we nog een ander minibusje naar Sacapulas en vanuit Sacapulas een derde minibusje naar Uspantan. Van hieruit namen we dan uiteindelijk ons laatste minibusje voor die dag richting Cobàn. Dit laatste busje was het avontuurlijkst, we zaten met (jawel) 24 in het busje!!! Lore zat met haar benen opgetrokken omdat de plaats zo beperkt was. Als toppunt moesten er zelfs enkele mannen bovenop het busje gaan zitten om ons een plaatsje binnenin te kunnen geven. Het leek wel een test: ‘hoeveel mensen kan je in één busje stampen?’. In Cobàn aangekomen gingen we normaal nog de bus naar Lanquín nemen. Ons plan viel helaas in het water omdat er die avond geen bussen meer reden. We besloten dan maar in Cobàn te overnachten en de volgende ochtend de 1^e bus naar Lanquín te nemen. Op aanraden van de taxichauffeur verbleven we in een gezellige hostel (Hostal casa luna) en gingen die avond nog naar het shoppingscenter van Cobàn. We hebben hier wat rondgelopen en merkten meteen wat een verschil dit was met San Miguel. Alles zag er hier veel ontwikkelder uit en mensen droegen hier ook ‘normale’ kledij. Er was ook een grote supermarkt. Na een maand eten kopen in de kleine winkeltjes en het marktje in San Miguel merkten we hier wel dat we in België toch de luxe hebben om zoveel keuze te hebben. We winkelden hier (met honger), wat uiteindelijk een slecht plan was, want we hadden een grote zak met eten toen we er buiten kwamen. Daarna zijn we in de Pizzahut gaan eten. Na dit heerlijke maaltje begaven we ons terug naar onze hostel, waar we ons eerst de naam niet meer heel zeker van herinnerden. Gelukkig was het opnieuw een behulpzame taxichauffeur. Terug in het hostel keken we nog een filmpje met een Belgische Stella Artois (deze hadden we in de supermarkt gevonden) en maakten we kennis met een Amerikaan die die avond ook met nog 2 vrienden in de hostel verbleef.

De volgende ochtend passeerde het busje naar Lanquín om 6u ‘s ochtends aan onze hostel om ons op te pikken. Het was een ritje van anderhalf uur à 2u waarbij we door prachtige landschappen reden! De chauffeur van het busje stopte zelfs even omdat Annelies foto’s aan het nemen was. Iets voor 8uur kwamen we aan in ons hotel voor de komende nacht: El Recreo. Hier regelden we meteen een tour naar Semuc Champey, het doel van onze trip. Deze vertrok om 9uur, dus aten we nog snel een ontbijt, legden ons gerief in de kamer en dan kwam een pick-up ons up-picken ;) . Met deze pick-up reden we over een hobbelige weg richting het paradijs van Semuc Champey. Dit ritje duurde een klein uurtje en opnieuw reden we doorheen prachtige landschappen! De avontuurlijke rit maakte het nog spannender en deel van het natuurwonder waar we naartoe op weg waren. Ze leggen hier geen asfaltwegen om de natuur in zijn ‘zijn’ te bewaren en zo weinig mogelijk impact te hebben. Eenmaal in Semuc Champey waren we overdonderd door de prachtige turquoise gekleurde rivier!

Al snel merkten we dat we het verkeerde hostel hadden gekozen, want vlakbij Semuc Champey ligt een zeer leuke en goedkope hostel! Dus als je ooit naar Semuc Champey gaat kies dan voor het Hostal el Portal! Het is daar slechts 40Q per nacht. Vanuit dit hostel vertrok de tour. We vertrokken met een groep naar de mirador, waar je een goed zicht hebt op de mooie rivier van Semuc Champey en de Cahabonrivier. Semuc Chamey betekent (in de Maya Qéqchi taal): ‘waar de rivier zich onder de aarde verstopt’. Het was een stevige bergop, maar het zicht was de moeite waard! We zijn nu ondertussen ook al wat getraind in trappen doen na onze vulkaan en de vele andere wandelingen. Na deze wandeling van een klein uurtje kwamen we bij de rivier. Hier gingen we eerst kijken naar de plaats waar de hoofdrivier in een grot verdwijnt. Vervolgens gingen we de ‘zwembadjes’ verkennen die boven op deze grot liggen. We sprongen van rotsen, gleden naar beneden van rotsen en konden zwemmen in helderblauw water! Voor de geïnteresseerden en ook omdat we het zelf zo fascinerend vonden, hebben we opgezocht waarom het water zo blauw is. De kleur verandert namelijk van seizoen tot seizoen. De natuurlijke brug, zoals ze dit heten, is zo’n 300 meter lang en is gevormd uit kalksteen. Onder die brug stroomt dan de wilde Cahabon rivier. Doordat de kalksteen mee wordt gevoerd met het water geeft dit zo’n blauwe prachtige kleur.

Ook zwommen we even door een klein grotje. Het was een avontuur! Tijdens dit alles maakten we kennis, met 2 Duitse jongen en 2 Duitse meisjes waar we ons goed mee geamuseerd hebben. Hiernaast ontmoetten we ook 2 Fransmannen en een enkele Amerikanen. Onze talenkennis werd dus op de proef gesteld. Na het glijden, springen en duiken wandelden we terug naar het hostel waar we een middagmaal zouden eten. Annelies zei in het Nederlands tegen Lore dat het tijd was om te boefen, hier moesten de Duitsers om lachen! Boefen betekent namelijk weed smoren in het Duits. Dus wir haben geboeft is wij hebben weed gesmoord! Je leert dus wel degelijk bij op zo’n tripje :p. Na het middagmaal gingen we naar een grot. Hier kregen we allemaal een kaars in ons handen, wat onze enige verlichting zou zijn in de grot. Door de grot stroomt een stuk van de rivier, waardoor we moesten zwemmen met de kaars in ons handen, ladders opklimmen, een watervalletje opklimmen via een touw en van rotsen springen in het water. 
De Duitse jongens zorgden voor animo door te zingen! Het toepasselijke Conquest of Paradise van Vangelis maakte de sfeer compleet toen we dit allemaal aan het mee-neuriën waren. Dit was opnieuw een moment om niet meer te vergeten en er werd ook ferm wat afgelachen! Na dit stond er ons nog één activiteit te wachten; in banden de rivier afdrijven. Dit was de ideale afsluiter. Je op het gemak de rivier laten afdrijven en ondertussen genieten van het uitzicht, de prachtige natuur om je heen en noch meer gelach met de rest van onze groep! Hemels! Na dit alles zat de tour erop en reden we in de pick-up terug naar Lanquín. We waren beiden doodop dus we namen een douche, aten iets en kropen vroeg onder de wol.

De volgende dag stonden we om 7uur op want we waren van plan nog eens terug te gaan naar Semuc Champey! Deze keer om te zwemmen en te genieten van het zonnetje. Het zou dus een kalm dagje worden. Om half 9 namen we opnieuw de pick-up richting Semuc Champey. Die pick-up ritjes waren steeds weer een avontuur! We genoten hier van de helderblauwe natuurlijke ‘zwembadjes’ en konden nog enkele foto’s nemen. We zagen opnieuw onze gids van de vorige dag met een nieuwe groep. Ook zij sprongen van dezelfde rots als wij de dag ervoor hadden gedaan. Enkele durvers sprongen echter van een veel hogere tak, wat op een bepaald moment bijna verkeerd was afgelopen. Een jongeman was er namelijk afgegleden. Gelukkig konden zijn vriend en één van gidsen hem helpen. Bijna gingen we onze EHBO moeten gebruiken maar gelukkig is het goed gekomen. Om 13uur moesten we met de pick-up terugkeren, dus namen we afscheid van dit prachtige stukje natuur. We hadden allebei hetzelfde idee: ‘hier kom ik zeker nog eens terug!’. 

Rond 14u waren we terug in ons Hostel en om 15u30 hadden we een busje richting Cobàn. Hier gingen we terug een nacht verblijven in Hostal Casa Luna. We gingen iets eten in een gezellig restaurantje en daarna dronken we een flesje wijn in ons hostal. We hadden besloten die avond het Guatemaalse uitgangsleven eens te gaan ontdekken. In het hostel maakten we kennis met een Nederlander en een Amerikaan van California. Deze laatste besloot met ons mee te gaan, waar we uiteindelijk heel blij mee waren. Zo voelden we ons toch wat veiliger. We gingen naar Discoteca el Bohemian. Hier was het feestje al goed aan de gang wanneer we toekwamen. Het was met livemuziek (live gezang, geen orkest). We kregen direct aanzoeken van jongens om te dansen. Hier is het namelijk de gewoonte om te dansen in paar, jongen met meisje. We dansten merengue, bachata, punta, … . De jongens kunnen hier zeker en vast goed dansen! Daar kunnen wij Belgen nog iets van leren ;). Maar ook de Amerikaan die met ons mee was kon er wat van! Hij had blijkbaar 10 jaar in Hawaï gewoond wat dus veel verklaarde. Het was een superleuke avond en we amuseerden ons, tot  plots, om 1uur, de politie met hun geweren binnen stond.  Blijkbaar moeten alle discotheken hier sluiten om 1uur! Dit vanwege de wet. Dus de politie kwam kijken of iedereen inderdaad wegging. Ons avondje zat er dus op! Eenmaal terug aan ons hostal, belden we aan maar er kwam niemand opendoen. We stonden zeker een kwartiertje buiten en zijn dan maar op het raam beginnen kloppen waar een Fransman (die leek op de kerstman) lag te slapen. Hij heeft ons dan binnen gelaten. Na al dat dansen waren we toch blij ons bedje te zien. Uitgaan hier is echt wel vermoeiend.

Rond 1u30 lagen we dus in ons bed en om 4uur moesten we er opnieuw uit want om 4u45 zou een rechtstreekse bus naar Huehuetenago ons komen ophalen aan ons hostel. Het was dus een zeer korte nacht! De terugweg was lastig, warm en er leek maar geen eind aan te komen! De busrit van Cobàn naar Huehue duurde zo’n 6uur en dan moesten we nog van Huehue terug naar San Miguel. Dit ritje duurde zo’n 3 à 4 uur. Om 16u waren we terug in ons huisje in San Miguel! We waren doodop en konden onze ogen bijna niet meer open houden. We besloten nog iets kleins te gaan eten, want we hadden de fut niet meer om te koken en naar de winkel te gaan. In dit restaurantje kwamen we tandarts Jorge tegen. Hij at samen met ons avondmaal en betaalde zelf ons eten! Hij wou dit doen omdat we zijn vriendinnen zijn zei hij! Echt een sympathieke man! Hij wandelde met ons mee terug en gaf ons nog elk een Gallo (het typische Guatemalteekse bier) dat we als souveniertje moesten houden, zei hij. Na dit zijn we beiden als een blok in slaap gevallen! Again… :)

Vandaag hebben we terug stage. We namen ons laatste stella artois biertje mee om tandarts Jorge cadeau te doen. Door het niet hebben van een strikje of lintje om errond te doen besloot Annelies dan maar een mooie bloem met een rekkertje rond het flesje te doen. Toen we het hem gaven was hij er superblij mij. Hij ging het in zijn praktijk zetten maar mocht het van ons enkel opdrinken bij lekker eten of op een gezellig avondje. Vanavond zullen we appelcakes maken voor de andere collega’s in het CAP. Er resten ons nog slechts 3 dagen werken hier in het gezondheidscentrum, jammergenoeg. Na al die weken begin je toch stilaan de mensen hier te leren kennen dus jammer dat we hen dan niet meer gaan zien. We hebben voor de verpleegkundigen hier de typische verpleegstersuurwerkjes gekocht via internet. Al vanaf de eerste dag dat we in het CAP werkten hoorden we constant de vraag of we de onze niet verkochten. Dus als cadeautje hebben we er enkele gekocht voor het CAP. Hopelijk komen ze nog aan voor wij vertrekken uit Guatemala. Anders zou Gustavo van DIFAM ze brengen, zei hij.

 

Op stage hebben we nog geholpen bij dokter Nancy bij haar consultaties. Rond 16u zijn we dan nog inkopen gaan doen voor onze appelcakes en ons avondeten. Toen we terug in ons huisje waren merkten we dat we nog eten in de frigo van het CAP waren vergeten. Maar geen nood, we namen de tuktuk die ons snel heen en terug voerde, voor 10Q (€1). Vanavond heeft Lore als een zot gekookt. Annelies moest nog een taak afwerken en Lore heeft gekookt ondertussen voor vanavond en voor morgen. Morgen nodigen we dokter Julio uit voor een etentje. Op het menu staat: spaghetti. :)

Vandaag, dinsdag 4 maart is onze voorlaatste dag stage! We hebben onze eerste twee appelcakes uitgedeeld aan de collega’s, die er blijkbaar allemaal dol op waren. Tegen de middag waren er twee vrouwen binnengekomen die vandaag nog zouden moeten bevallen. We besloten dus naar ons huisje te gaan en tegen 17u terug te keren om de bevallingen te assisteren. We genoten ondertussen nog wat van het warme zonnetje en keerden zogezegd zogedaan om 17u terug naar het CAP. Ondertussen waren er al 4 vrouwen die zouden moeten bevallen. Om 19u beviel de eerst vrouw van een flinke dochter. Helaas was zij hier niet zo blij mee. Haar man had haar namelijk verlaten en ze wilde het kind eigenlijk niet. Zo’n situaties zijn echt erg om te zien…
Tegen 20u gingen we naar ons huisje om het eten voor die avond, onze spaghetti, klaar te maken. Annelies zorgde op het terras wat voor de sfeer door het gezellig te maken met kaarsje, wat hapje en natuurlijk: Gallo, het lekkere bier van hier! Niet veel later arriveere Julio, onze gast voor die avond. Hij was onder de indruk van onze kookkunsten en het werd echt een gezellig avondje. Helaas moest hij snel terug weg omdat de andere bevallingen nog op hem lagen te wachten. Wij genoten nog wat van de avondwarmte en de gezellige sfeer bij het kaarslicht en uiteindelijk kropen wij dan tegen 24u in ons bed.

Woensdag 5 maart, onze laatste stagedag. We namen onze laatste 2 appelcakes mee en deelden deze uit aan de collega’s die er nog geen hadden gekregen. In de namiddag hebben we nog bij tandarts Jorge geholpen. Al de hele namiddag merkten we dat er verdacht veel mensen in de tandartskamer binnenkwamen om te vragen wanneer hij gedaan had met zijn patiënten. Wat bleek uiteindelijk: met een stuk of 10 van onze collega’s hadden ze gezorgd voor cake en thee. Ze bedankten ons hierdoor voor onze stage in het CAP en wensten ons nog veel genot op ons verder verblijf in Mexico en Guatemala. Met Jorge spraken we nog af dat hij volgende week bij ons mocht komen eten. Hij had namelijk enkele avonden geleden ons etentje betaald dus wilden we zeker nog iets terugdoen voor hem. We vertrokken allebei met een grote glimlach op ons gezicht. Al die warme mensen, die gastvrijheid,… CAP, we zullen je missen! Voor vanavond staat nog op het programma: valies voor Mexico maken (Olé!), koken, afwassen (het is helaas al een grote berg geworden…) en bij deze ook onze blog nog eens online zetten.

Adios mi amigos y buenas noches!