Vrijdag 14 maart gingen we een dagje in Antigua
blijven maar de dag begon echter zeer hectisch. Toen Lore om 6u ’s morgens van
het toilet terugkwam in de kamer schreeuwde ze het plots uit. Ze schudde met
haar voet en smeet vervolgens haar kous af. Annelies wist niet wat er gebeurde.
Lore zei dat er haar iets gebeten had, en toen we naar haar voet keken zagen we
een rood puntje van een beet. Ook haar teen werd rood en zwol wat op. Annelies
ging even, toch met wat schrik, de kous checken, maar hier was niets in te
zien. Lore smeerde Euceta (tegen insectenbeten) op haar teen. Ondertussen
vertelde Annelies dit via internet aan haar vriend, en Xavier zei dat het
misschien een schorpioenenbeet kon zijn. We begonnen toch wat te twijfelen of het
al dan niet toch een schorpioen kon geweest zijn… Door alle commotie waren we
klaar wakker en we maakten ons klaar om te gaan ontbijten. We ontbeten in een
gezellig Frans bakkerijtje en aten een heerlijk ontbijt in de zon met vers
fruit, een croissant en een eitje.
Na het ontbijt, voelde Lore haar teen nog
steeds tintelen en pijn doen dus vroegen we eens aan de mannen van het hostel
wat het had kunnen zijn. Deze zeiden dat het waarschijnlijk een mier was
geweest. Vervolgens veranderden we van kamer, zoals afgesproken en gingen ons
gerief verzetten. Lore was met haar valies al in de andere kamer toen Annelies
het plots uitschreeuwde. Lore ging kijken en zag waarom Annelies zo riep: een
schorpioen!!! Deze lag onder Annelies haar rugzak. Door het geroep was de
kuisvrouw ook komen kijken en zij riep op haar beurt onmiddellijk de mannen van
het hostel. Deze wilden hem doden, maar durfden niet goed. Jawel, 3 volwassen
mannen tegen 1 kleine schorpioen van ongeveer 7 cm. Het duurde even voor ze hun
angst overwonnen hadden en de schorpioen (die nog leefde) gevangen hadden. Nu
wisten we het zeker: Lore had een schorpioenenbeet! We zochten wat info op bij
dokter Google en lazen dat de meeste soorten ongevaarlijk zijn. Toch weet je
het nooit zeker, maar aangezien Lore geen symptomen vertoonde, besloten we het
zo te laten. De mannen van het hostel denken dat we de schorpioen zelf hebben
meegebracht van aan de kust van Mexico want zij hebben hier nog nooit zo’n
grote gezien. Wij twijfelden hier echter wat aan aangezien we onze valiesjes
hadden uitgekuist na Mexico.
Na dit alles besloten we uiteindelijk Antigua
wat te gaan verkennen. POR FIN! We liepen door de gezellige straatjes, langs de
oude gebouwen en gingen naar een marktje. Hier konden we heel wat souvenirs
kopen. Ja, dat heb je dan met 2 vrouwen hé… :) Als extraatje op de souvenirs
maakte een man ons zelfs een gratis ring! Hoewel het waarschijnlijk wel een
verkooptruc was, waren we alle twee dolgelukkig met dit kleine kunstwerkje. Na dit gingen we iets gaan drinken in een
(ander) hostel/restaurant. Het leek erop dat we beter dit hostel gekozen hadden,
want het zag er super uit. We dronken elk een Gallo en bestelden ook een kan
Sangria met vers fruit. Ook aten we quesadillas. We konden zelfs genieten van
ons eigen privéterras. De eigenaar had nog grote plannen en kwam even bij ons
zitten en showde daarna zijn groot terras. Heerlijk was het. Genieten van een
verse sangria, in de zon, met zicht op enkele oude gebouwen en de bergen! Na dit keerden we terug naar ons eigen hostel.
Onderweg kregen we nog een serenade van een koffieverkoper die een liedje voor
ons in het Nederlands zong! Terug in het hostel voelde Annelies zich plots niet
goed. Hierdoor viel ons plan om nog gezellig te gaan eten in duigen. Lore
(wiens voet ook nog steeds tintelde en pijn deed, maar dit is volgens dokter
Google normaal) ging dan maar naar de Burger King om iets af te halen want zij
had wel honger. Annelies werd slechter en kroop dan ook direct in haar bed.
De volgende ochtend, zaterdag 15 maart, sliepen we wat uit. Annelies had
honger, goed teken! Rond 9uur gingen we nog eens een heerlijk ontbijtje eten in
het Frans bakkerijtje en vervolgens namen we de bus richting Guatemala City.
Vanuit Guatemala City namen we dan de bus richting Rio Dulce. Deze busrit
duurde zo’n 6uur. Rond 20u30 waren we in Rio Dulce. Hier aangekomen merkten we
dat het hele dorp één grote disco leek. De muziek was overal te horen. We
werden met behulp van een Guatemalteek naar een hotelletje gebracht, ‘Hotel Rio
Dulce’. Recht tegenover dit hotelletje was er een grote openluchtfuif van start
aan het gaan. Aangezien we toch niet zouden kunnen slapen met de luide muziek
besloten we ernaar toe te gaan. Het werd een zeer leuke avond! We hebben ons enorm
‘op z’n Belgisch’ geamuseerd!! We dansten niet met de Guatemalteekse jongens
deze keer, maar gewoon zoals we in België doen, alleen. Dj Beckers speelde
gelukkig ook heel wat Engelstalige dansmuziek, waar wij heel blij van werden!
We kregen hierbij gezelschap van enkele Guatemalteken en Oekraïners. Om 1u was
het natuurlijk afgelopen, want dan sluit alles hier in Guatemala, maar het was
een geslaagde avond!
Zondag, 16 maart, sliepen we tot ongeveer
half 9. Vervolgens gingen we naar de rivier waar we vernamen dat we enkel met
een tour naar Livingston (een Caraïbisch stadje) konden. We betaalden dus elk
de 200Q met wat tegenzin de tour en stapten in de lancha. Met deze lancha
passeerden we langs het Castillo San Felipe, laguna de Flores, een agua thermal
en een vogeleilandje. Tot slot meerden we aan in Livingston. De temperaturen
waren echt de lucht ingeschoten. Tegen 12u was het bijna 40°C! Hier wandeleden
we naar het strand en aten ons middagmaal in een restaurantje vlak aan het
strand. Het plaatsje was echt idyllisch! Het leek wel ons privéstrand met ons
privérestaurantje. We waren er zo goed als alleen. Na ook nog wat rondgelopen
te hebben in Livingston zelf, was het alweer tijd om terug te keren naar Rio Dulce.
Deze keer konden wij langs voor in de lancha zitten, in het zonnetje en met de
wind in onze haren! Het was haast slaapverwekkend. De bewegingen van de golven
en de warmte van de zon. Terug aan land besloten we naar hotel/restaurant Backpackers
te gaan. We genoten er van de zonsondergang en iets aten. Vervolgens gingen we
terug naar ons hotel, namen we een douche en kropen onder de wol.
De volgende ochtend zijn we nog een ontbijt
gaan eten in hotel Backpackers (we raden je aan dit hotel te nemen als je naar
Rio Dulce gaat!). Vervolgens hebben we een busje genomen richting de aguas
thermales. Dit was een klein halfuurtje in de bus. Met de bus passeerden we
enorme bananenplantages en zagen we weer de vreemde soort koeien hier in
Guatemala (we hebben ze kalkoenijnen gedoopt, ze hebben zo iets aan hun nek
hangen zoals een kalkoen, flaporen zoals een konijn, maar het zijn koeien :p).
De aguas thermales waren prachtig! Het was eigenlijk een warmwaterwaterval in
het midden van de bossen. We zwommen in het poeltje beneden aan het
watervalletje. Het zwemmen hielden we echter snel voor bekeken door de bijtende
visjes! De visjes hebben echte tandjes en dat voel je ook als ze je bijten!
Rond de middag waren we terug in Rio Dulce, waar we snel ons gerief gingen
halen en naar de bushalte vertrokken. Onderweg naar de bushalte kwamen we Janna
tegen, een meisje dat in het eerste en tweede jaar verpleegkunde bij Lore in de
groep zat. Echt zot om hier zomaar iemand vanuit België tegen het lijf te
lopen! Wat is de wereld klein! :) Na even gepraat te hebben, haastten we ons
naar de bus. Het werd een busritje van zo’n 6uur richting Guatemala City. Rond
17u30 waren we in Guatemala City en de taxichauffeur bracht ons naar een
hotelletje in het midden van de hoofdstad. Het werd een hotel van 200Q voor 1
nacht, het hotel had een restaurant waar we nog eens een heerlijk typisch
avondmaal gegeten hebben. Ook was er een fitness -en massageruimt!e!! Ze doen
dus wel aan sport hier in Guatemala!
De volgende ochtend, dinsdag 18 maart,
stonden we op tijd op want om 6u hadden we een bus richting San Marcos. 6u werd
half 7, dus we vertrokken met een half uurtje vertraging. Het was een lastige
busreis en rond 12u30 waren we eindelijk in San Marcos. Vanuit San Marcos namen
we om 13u30 de bus richting San Miguel (voor de laatste keer!). Rond 17u waren
we in San Miguel. We maakten ons valiezen, aten nog wat en kropen onder de wol.
Die busreizen zijn telkens zo vermoeiend dat we na zo’n reisdag echt wel
uitgeput zijn.
Woensdag, 19 maart, was het onze ultima dia
en San Miguel! (ooooh L) ’s Morgens gingen we nog eens een typisch ontbijtje eten met
platanos en frijoles in het restaurant van het hotel hier niet ver vandaan.
Daarna gingen we naar de Markt inkopen doen. Alles voor de laatste keer doen
voelde wat vreemd aan. We hebben hier nu tenslotte wel 2 maanden geleefd en
deel uitgemaakt van het leven in dit
kleine bergdorpje. De rest van de dag genoten we nog een laatste keer van de
Guatemalteekse zon! Om 16u30 waren we uitgenodigd bij DIFAM om koffie te gaan
drinken. Wij hadden een taart gekocht voor bij de koffie om hen te bedanken.
Dankzij DIFAM konden we deze 2 onvergetelijke maanden op deze prachtige plaats
verblijven! Ook kregen we elk nog een klein cadeautje nadat 2 jongens van DIFAM
eerst een klein speecheke deden voor ons. We namen afscheid van hen en maakten
daarna we nog spaghetti, keken nog eens een film onder de blote sterrenhemel en
kropen in bedje. Ons laatste nachtje in San Miguel Ixtahuacan…
Deze ochtend zijn we vroeg vertrokken
vanuit San Miguel en zitten nu in het supergezellige hotelletje Dos Lunas in Guate
City. Het ligt vlakbij de luchthaven. Het is hier echt superhuiselijk. Ons
kamertje ligt vlakbij een kleine living. We fristen ons wat op en legden ons
languit in de zetels! Om deze dag volledig compleet te maken mochten we in de
zetel blijven liggen en ging de vrouw van de keuken roepen wanneer ons eten
klaar was. Zalig toch? Morgenvroeg om 6u vertrekt onze vlucht naar Houston. Vandaar
vliegen we naar Washington en van Washington terug naar België. Ons
Guatemalteeks avontuur zit er dus helaas op! Hopelijk hebben we jullie met onze
blog wat kunnen laten meegenieten van onze belevenissen hier en sommigen onder
jullie misschien warm gemaakt om ooit zelf eens Guatemala te komen bezoeken?
Adios nos amigos y amigas!
Lore y Annelies
Lore y Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten