Heaven IS a place on earth: Semuc Champey

Hola thuisblijvers!

Wij hebben er hier een geweldig verlengd weekend opzitten en daar gaan we jullie nu alles over vertellen! We vertrokken donderdag 27 februari om 6 uur ’s ochtends met de bus naar Huehuetenango. Dit was een ritje van een kleine 3uur. Vanuit Huehue namen we vervolgens een minibusje naar een klein dorpje. Van hier namen we nog een ander minibusje naar Sacapulas en vanuit Sacapulas een derde minibusje naar Uspantan. Van hieruit namen we dan uiteindelijk ons laatste minibusje voor die dag richting Cobàn. Dit laatste busje was het avontuurlijkst, we zaten met (jawel) 24 in het busje!!! Lore zat met haar benen opgetrokken omdat de plaats zo beperkt was. Als toppunt moesten er zelfs enkele mannen bovenop het busje gaan zitten om ons een plaatsje binnenin te kunnen geven. Het leek wel een test: ‘hoeveel mensen kan je in één busje stampen?’. In Cobàn aangekomen gingen we normaal nog de bus naar Lanquín nemen. Ons plan viel helaas in het water omdat er die avond geen bussen meer reden. We besloten dan maar in Cobàn te overnachten en de volgende ochtend de 1^e bus naar Lanquín te nemen. Op aanraden van de taxichauffeur verbleven we in een gezellige hostel (Hostal casa luna) en gingen die avond nog naar het shoppingscenter van Cobàn. We hebben hier wat rondgelopen en merkten meteen wat een verschil dit was met San Miguel. Alles zag er hier veel ontwikkelder uit en mensen droegen hier ook ‘normale’ kledij. Er was ook een grote supermarkt. Na een maand eten kopen in de kleine winkeltjes en het marktje in San Miguel merkten we hier wel dat we in België toch de luxe hebben om zoveel keuze te hebben. We winkelden hier (met honger), wat uiteindelijk een slecht plan was, want we hadden een grote zak met eten toen we er buiten kwamen. Daarna zijn we in de Pizzahut gaan eten. Na dit heerlijke maaltje begaven we ons terug naar onze hostel, waar we ons eerst de naam niet meer heel zeker van herinnerden. Gelukkig was het opnieuw een behulpzame taxichauffeur. Terug in het hostel keken we nog een filmpje met een Belgische Stella Artois (deze hadden we in de supermarkt gevonden) en maakten we kennis met een Amerikaan die die avond ook met nog 2 vrienden in de hostel verbleef.

De volgende ochtend passeerde het busje naar Lanquín om 6u ‘s ochtends aan onze hostel om ons op te pikken. Het was een ritje van anderhalf uur à 2u waarbij we door prachtige landschappen reden! De chauffeur van het busje stopte zelfs even omdat Annelies foto’s aan het nemen was. Iets voor 8uur kwamen we aan in ons hotel voor de komende nacht: El Recreo. Hier regelden we meteen een tour naar Semuc Champey, het doel van onze trip. Deze vertrok om 9uur, dus aten we nog snel een ontbijt, legden ons gerief in de kamer en dan kwam een pick-up ons up-picken ;) . Met deze pick-up reden we over een hobbelige weg richting het paradijs van Semuc Champey. Dit ritje duurde een klein uurtje en opnieuw reden we doorheen prachtige landschappen! De avontuurlijke rit maakte het nog spannender en deel van het natuurwonder waar we naartoe op weg waren. Ze leggen hier geen asfaltwegen om de natuur in zijn ‘zijn’ te bewaren en zo weinig mogelijk impact te hebben. Eenmaal in Semuc Champey waren we overdonderd door de prachtige turquoise gekleurde rivier!

Al snel merkten we dat we het verkeerde hostel hadden gekozen, want vlakbij Semuc Champey ligt een zeer leuke en goedkope hostel! Dus als je ooit naar Semuc Champey gaat kies dan voor het Hostal el Portal! Het is daar slechts 40Q per nacht. Vanuit dit hostel vertrok de tour. We vertrokken met een groep naar de mirador, waar je een goed zicht hebt op de mooie rivier van Semuc Champey en de Cahabonrivier. Semuc Chamey betekent (in de Maya Qéqchi taal): ‘waar de rivier zich onder de aarde verstopt’. Het was een stevige bergop, maar het zicht was de moeite waard! We zijn nu ondertussen ook al wat getraind in trappen doen na onze vulkaan en de vele andere wandelingen. Na deze wandeling van een klein uurtje kwamen we bij de rivier. Hier gingen we eerst kijken naar de plaats waar de hoofdrivier in een grot verdwijnt. Vervolgens gingen we de ‘zwembadjes’ verkennen die boven op deze grot liggen. We sprongen van rotsen, gleden naar beneden van rotsen en konden zwemmen in helderblauw water! Voor de geïnteresseerden en ook omdat we het zelf zo fascinerend vonden, hebben we opgezocht waarom het water zo blauw is. De kleur verandert namelijk van seizoen tot seizoen. De natuurlijke brug, zoals ze dit heten, is zo’n 300 meter lang en is gevormd uit kalksteen. Onder die brug stroomt dan de wilde Cahabon rivier. Doordat de kalksteen mee wordt gevoerd met het water geeft dit zo’n blauwe prachtige kleur.

Ook zwommen we even door een klein grotje. Het was een avontuur! Tijdens dit alles maakten we kennis, met 2 Duitse jongen en 2 Duitse meisjes waar we ons goed mee geamuseerd hebben. Hiernaast ontmoetten we ook 2 Fransmannen en een enkele Amerikanen. Onze talenkennis werd dus op de proef gesteld. Na het glijden, springen en duiken wandelden we terug naar het hostel waar we een middagmaal zouden eten. Annelies zei in het Nederlands tegen Lore dat het tijd was om te boefen, hier moesten de Duitsers om lachen! Boefen betekent namelijk weed smoren in het Duits. Dus wir haben geboeft is wij hebben weed gesmoord! Je leert dus wel degelijk bij op zo’n tripje :p. Na het middagmaal gingen we naar een grot. Hier kregen we allemaal een kaars in ons handen, wat onze enige verlichting zou zijn in de grot. Door de grot stroomt een stuk van de rivier, waardoor we moesten zwemmen met de kaars in ons handen, ladders opklimmen, een watervalletje opklimmen via een touw en van rotsen springen in het water. 
De Duitse jongens zorgden voor animo door te zingen! Het toepasselijke Conquest of Paradise van Vangelis maakte de sfeer compleet toen we dit allemaal aan het mee-neuriën waren. Dit was opnieuw een moment om niet meer te vergeten en er werd ook ferm wat afgelachen! Na dit stond er ons nog één activiteit te wachten; in banden de rivier afdrijven. Dit was de ideale afsluiter. Je op het gemak de rivier laten afdrijven en ondertussen genieten van het uitzicht, de prachtige natuur om je heen en noch meer gelach met de rest van onze groep! Hemels! Na dit alles zat de tour erop en reden we in de pick-up terug naar Lanquín. We waren beiden doodop dus we namen een douche, aten iets en kropen vroeg onder de wol.

De volgende dag stonden we om 7uur op want we waren van plan nog eens terug te gaan naar Semuc Champey! Deze keer om te zwemmen en te genieten van het zonnetje. Het zou dus een kalm dagje worden. Om half 9 namen we opnieuw de pick-up richting Semuc Champey. Die pick-up ritjes waren steeds weer een avontuur! We genoten hier van de helderblauwe natuurlijke ‘zwembadjes’ en konden nog enkele foto’s nemen. We zagen opnieuw onze gids van de vorige dag met een nieuwe groep. Ook zij sprongen van dezelfde rots als wij de dag ervoor hadden gedaan. Enkele durvers sprongen echter van een veel hogere tak, wat op een bepaald moment bijna verkeerd was afgelopen. Een jongeman was er namelijk afgegleden. Gelukkig konden zijn vriend en één van gidsen hem helpen. Bijna gingen we onze EHBO moeten gebruiken maar gelukkig is het goed gekomen. Om 13uur moesten we met de pick-up terugkeren, dus namen we afscheid van dit prachtige stukje natuur. We hadden allebei hetzelfde idee: ‘hier kom ik zeker nog eens terug!’. 

Rond 14u waren we terug in ons Hostel en om 15u30 hadden we een busje richting Cobàn. Hier gingen we terug een nacht verblijven in Hostal Casa Luna. We gingen iets eten in een gezellig restaurantje en daarna dronken we een flesje wijn in ons hostal. We hadden besloten die avond het Guatemaalse uitgangsleven eens te gaan ontdekken. In het hostel maakten we kennis met een Nederlander en een Amerikaan van California. Deze laatste besloot met ons mee te gaan, waar we uiteindelijk heel blij mee waren. Zo voelden we ons toch wat veiliger. We gingen naar Discoteca el Bohemian. Hier was het feestje al goed aan de gang wanneer we toekwamen. Het was met livemuziek (live gezang, geen orkest). We kregen direct aanzoeken van jongens om te dansen. Hier is het namelijk de gewoonte om te dansen in paar, jongen met meisje. We dansten merengue, bachata, punta, … . De jongens kunnen hier zeker en vast goed dansen! Daar kunnen wij Belgen nog iets van leren ;). Maar ook de Amerikaan die met ons mee was kon er wat van! Hij had blijkbaar 10 jaar in Hawaï gewoond wat dus veel verklaarde. Het was een superleuke avond en we amuseerden ons, tot  plots, om 1uur, de politie met hun geweren binnen stond.  Blijkbaar moeten alle discotheken hier sluiten om 1uur! Dit vanwege de wet. Dus de politie kwam kijken of iedereen inderdaad wegging. Ons avondje zat er dus op! Eenmaal terug aan ons hostal, belden we aan maar er kwam niemand opendoen. We stonden zeker een kwartiertje buiten en zijn dan maar op het raam beginnen kloppen waar een Fransman (die leek op de kerstman) lag te slapen. Hij heeft ons dan binnen gelaten. Na al dat dansen waren we toch blij ons bedje te zien. Uitgaan hier is echt wel vermoeiend.

Rond 1u30 lagen we dus in ons bed en om 4uur moesten we er opnieuw uit want om 4u45 zou een rechtstreekse bus naar Huehuetenago ons komen ophalen aan ons hostel. Het was dus een zeer korte nacht! De terugweg was lastig, warm en er leek maar geen eind aan te komen! De busrit van Cobàn naar Huehue duurde zo’n 6uur en dan moesten we nog van Huehue terug naar San Miguel. Dit ritje duurde zo’n 3 à 4 uur. Om 16u waren we terug in ons huisje in San Miguel! We waren doodop en konden onze ogen bijna niet meer open houden. We besloten nog iets kleins te gaan eten, want we hadden de fut niet meer om te koken en naar de winkel te gaan. In dit restaurantje kwamen we tandarts Jorge tegen. Hij at samen met ons avondmaal en betaalde zelf ons eten! Hij wou dit doen omdat we zijn vriendinnen zijn zei hij! Echt een sympathieke man! Hij wandelde met ons mee terug en gaf ons nog elk een Gallo (het typische Guatemalteekse bier) dat we als souveniertje moesten houden, zei hij. Na dit zijn we beiden als een blok in slaap gevallen! Again… :)

Vandaag hebben we terug stage. We namen ons laatste stella artois biertje mee om tandarts Jorge cadeau te doen. Door het niet hebben van een strikje of lintje om errond te doen besloot Annelies dan maar een mooie bloem met een rekkertje rond het flesje te doen. Toen we het hem gaven was hij er superblij mij. Hij ging het in zijn praktijk zetten maar mocht het van ons enkel opdrinken bij lekker eten of op een gezellig avondje. Vanavond zullen we appelcakes maken voor de andere collega’s in het CAP. Er resten ons nog slechts 3 dagen werken hier in het gezondheidscentrum, jammergenoeg. Na al die weken begin je toch stilaan de mensen hier te leren kennen dus jammer dat we hen dan niet meer gaan zien. We hebben voor de verpleegkundigen hier de typische verpleegstersuurwerkjes gekocht via internet. Al vanaf de eerste dag dat we in het CAP werkten hoorden we constant de vraag of we de onze niet verkochten. Dus als cadeautje hebben we er enkele gekocht voor het CAP. Hopelijk komen ze nog aan voor wij vertrekken uit Guatemala. Anders zou Gustavo van DIFAM ze brengen, zei hij.

 

Op stage hebben we nog geholpen bij dokter Nancy bij haar consultaties. Rond 16u zijn we dan nog inkopen gaan doen voor onze appelcakes en ons avondeten. Toen we terug in ons huisje waren merkten we dat we nog eten in de frigo van het CAP waren vergeten. Maar geen nood, we namen de tuktuk die ons snel heen en terug voerde, voor 10Q (€1). Vanavond heeft Lore als een zot gekookt. Annelies moest nog een taak afwerken en Lore heeft gekookt ondertussen voor vanavond en voor morgen. Morgen nodigen we dokter Julio uit voor een etentje. Op het menu staat: spaghetti. :)

Vandaag, dinsdag 4 maart is onze voorlaatste dag stage! We hebben onze eerste twee appelcakes uitgedeeld aan de collega’s, die er blijkbaar allemaal dol op waren. Tegen de middag waren er twee vrouwen binnengekomen die vandaag nog zouden moeten bevallen. We besloten dus naar ons huisje te gaan en tegen 17u terug te keren om de bevallingen te assisteren. We genoten ondertussen nog wat van het warme zonnetje en keerden zogezegd zogedaan om 17u terug naar het CAP. Ondertussen waren er al 4 vrouwen die zouden moeten bevallen. Om 19u beviel de eerst vrouw van een flinke dochter. Helaas was zij hier niet zo blij mee. Haar man had haar namelijk verlaten en ze wilde het kind eigenlijk niet. Zo’n situaties zijn echt erg om te zien…
Tegen 20u gingen we naar ons huisje om het eten voor die avond, onze spaghetti, klaar te maken. Annelies zorgde op het terras wat voor de sfeer door het gezellig te maken met kaarsje, wat hapje en natuurlijk: Gallo, het lekkere bier van hier! Niet veel later arriveere Julio, onze gast voor die avond. Hij was onder de indruk van onze kookkunsten en het werd echt een gezellig avondje. Helaas moest hij snel terug weg omdat de andere bevallingen nog op hem lagen te wachten. Wij genoten nog wat van de avondwarmte en de gezellige sfeer bij het kaarslicht en uiteindelijk kropen wij dan tegen 24u in ons bed.

Woensdag 5 maart, onze laatste stagedag. We namen onze laatste 2 appelcakes mee en deelden deze uit aan de collega’s die er nog geen hadden gekregen. In de namiddag hebben we nog bij tandarts Jorge geholpen. Al de hele namiddag merkten we dat er verdacht veel mensen in de tandartskamer binnenkwamen om te vragen wanneer hij gedaan had met zijn patiënten. Wat bleek uiteindelijk: met een stuk of 10 van onze collega’s hadden ze gezorgd voor cake en thee. Ze bedankten ons hierdoor voor onze stage in het CAP en wensten ons nog veel genot op ons verder verblijf in Mexico en Guatemala. Met Jorge spraken we nog af dat hij volgende week bij ons mocht komen eten. Hij had namelijk enkele avonden geleden ons etentje betaald dus wilden we zeker nog iets terugdoen voor hem. We vertrokken allebei met een grote glimlach op ons gezicht. Al die warme mensen, die gastvrijheid,… CAP, we zullen je missen! Voor vanavond staat nog op het programma: valies voor Mexico maken (Olé!), koken, afwassen (het is helaas al een grote berg geworden…) en bij deze ook onze blog nog eens online zetten.

Adios mi amigos y buenas noches!